Review: Sony Alpha A6300

Body van magnesium

Het ontwerp van de A6300 is op een aantal punten aangepast. Allereerst heeft Sony de binnenzijde van de grip iets holling gegeven. Daardoor kan je de camera als het ware aan je vingers laten 'bungelen'. De voorganger, de A6000, had dat niet en de grip daarvan voelde daardoor wat gladder aan. Daarnaast maakt Sony voor de constructie nu gebruik van een magnesiumlegering in plaats van polycarbonaat. De A6300 is daardoor iets steviger, al scheelt het niet veel. De behuizing van de A6300 is met een mat aanvoelende verf afgewerkt.

Ook de bedieningselementen zijn getweakt. Zo draaien de modus- en instelwieltjes bovenop nu stroever zodat je minder snel per ongeluk de camerainstellingen wijzigt. Het instelwiel aan de achterzijde biedt onveranderd weinig grip. Daarnaast is de AEF-knop van de A6000 bij de A6300 vervangen door een kleine schakelaar waarmee je kan schakelen tussen MF/AF en AEL, met een drukknop in het midden. Ook andere functies zijn aan deze combinatieschakelaar toe te wijzen. Standaard wordt de knop gebruikt om direct in te zoomen op een genomen foto. Met het draaiwiel bovenop kan dan ingezoomd door andere foto's gebladerd worden. Handig voor bijvoorbeeld het checken van de focus. 

De A6300-body wint het nog op een aantal andere punten van die van de A6000. Zo heeft A6300 er een microfoonaansluiting bijgekregen, kan de lcd verder naar beneden kantelen en – heel belangrijk – de camera kan nu ook gebruikt worden als deze via usb opgeladen wordt. Bij de A6000 moest de camera uit staan om opgeladen te worden. Jammer genoeg ontbreekt nog steeds een koptelefoonaansluiting.

Zoeker op oude niveau

Sony past bij de A6300 een oled-evf toe met een resolutie van 2,36m beeldpunten (1024x768 pixels). Dit is hoger dan de zoekerresolutie van de A6000 (800 bij 600 pixels), maar evenveel als de NEX-6 die daarvoor kwam. Ook heeft Sony de maximale beeldverversingsfrequentie opgetrokken naar 100Hz. Goed zichtbaar is dat het zoekerbeeld bij een 'pan'-beweging er scherper uit ziet dan bij de A6000. Ook ogen bij de A6300  de kleuren door de zoeker 'frisser'. Een nadeel van de 100Hz-optie is dat in die stand het beeld met een lagere resolutie weergegeven wordt.

Betere AF-tracking

De sensor in de A6300 heeft 24,2 megapixels, bijna evenveel als zijn voorganger. De A6300-sensor is echter nieuw, want het aantal fasedetectie autofocuspunten is verhoogd van 179 bij de A6000 naar 425 bij de A6300. Ook zet Sony ze beter in. Zo kan je nu de focus gelockt houden op een onderwerp, waarna het af-systeem deze dan door het hele beeld volgt, zichtbaar in beeld met groene vierkantjes. Je hoeft het focuspunt of -gebied niet meer strak op het onderwerp gericht te houden.

Nieuw is ook de Hi-continustand met 8fps. In die stand is de zoekerblackout tijdens het nemen van foto's minimaal. Het subject in beeld houden tijdens een burst is daardoor kinderlijk eenvoudig. In deze stand komt echter de beperkte buffergrootte om de hoek kijken. Na ongeveer 20 foto's (raw + jpeg) stokt de hoge schietsnelheid. Bij de 'Mid'-stand duurt de blackout langer, terwijl met de Hi+-stand (11fps) het beeld door de zoeker tijdens een burst een aanschakeling van previews lijkt. Serieus een onderwerp volgen is dan niet meer aan de orde. Het af-systeem werkt snel en vlot bij voldoende licht, maar bij minder licht werkt het volgen niet altijd even zuiver.

De camera is trouwens voorzien van een elektronische sluiter voor compleet stil fotograferen. Handig voor bij bijvoorbeeld een concert. In de continustand ben je bij gebruik van de stille fotografiemodus overigens beperkt tot lagere schietsnelheden. De Hi- en Hi+-standen zijn alleen in combinatie met de mechanische sluiter mogelijk.

We merkten overigens iets raars op bij het testen. Bij het focussen op onderwerpen wat dichterbij zagen we het zoekerbeeld kort op een vreemde manier verspringen c.q. haperen bij het vlot de camera van links naar rechts draaien. Dit gebeurde zowel met de SteadyShot-beeldstablisatie aan of uit, terwijl het ook niet uitmaakte of AF-S of AF-C gebruikt werd.

Meer menuopties

Sony heeft een aantal menuopties toegevoegd aan de A6300. Zo kan je nu een minimale sluitertijd instellen voor Auto ISO, is de virtuele horizon terug van weggeweest en kan je voor de zelftimer naast 2s en 10s nu ook kiezen voor 5s. Dat laatste betekent net het verschil tussen onscherpe beelden en tomeloze frustratie. Jammer is nog wel dat je nog steeds geen camerainstellingen in het menu kan wijzigen tijdens het legen van de buffer. Na een volledige burst duurt het, afhankelijk van de snelheid van je kaartje, ongeveer 16s voor je het menu weer kan oproepen.

Beeldkwaliteit en 4K

Sony past bij de A6300 een verbeterde jpeg-engine toe die details bij hogere iso-waarden niet meer uitsmeert tot een aquarel. Foto's direct uit de camera zijn daardoor bruikbaar zonder dat er veel nabewerking nodig is. Om de details te behouden laat Sony nu wel iets meer chromatische ruis zitten, maar dat nemen we graag voor lief. Met het dynamisch bereik zit het bij deze A6300 wel snor.

Nieuw bij de A6300 is de mogelijkheid 4K-video te schieten, met een bitrate van maximaal 100Mbps. Hierbij wordt de volledige sensor uitgelezen en gedownsampled naar 4K. Dat levert een scherper beeld op met minder moire, terwijl je niet inlevert op beeldhoek. Een nadeel van de 4K-modus is dat de camera al snel aangeeft dat deze oververhit. Ook heeft de camera in de 4K-modus behoorlijk veel last van rolling shutter.

Conclusie

De A6300 is een opvolger waar wij enthousiast van worden. Hij is nu van magnesium, de zoeker heeft een hoge resolutie en ververst sneller, de grip is beter, terwijl ook de foto's die eruit rollen van hogere kwaliteit zijn. 4K-video is een mooie toevoeging, maar oververhitting maakt die stand minder bruikbaar voor langere opnames.

Tekst door Pieter Molenaar