Interview met Folkert Koelewijn, winnaar van de Hollandse Fotoprijs

Redactie DIGIFOTO Pro 1723
Twee weken geleden won fotograaf Folkert Koelewijn de Hollandse Fotoprijs met zijn serie “paarse krokodillen bestaan niet”. Met dit werk studeerde hij vorig jaar nog af aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Hoe is het project ontstaan en wat zijn verder zijn plannen? We vragen het de fotograaf zelf.

Hoe ben je op het idee van je project “paarse krokodillen bestaan niet” gekomen?

Ik fotografeer elk jaar de Masters of LXRY en op die beurs zag ik een aantal stands van bedrijven die kinderfeestjes organiseren. Eén stand viel mij in het bijzonder op, omdat hier sterk thematisch was uitgepakt. Het feestje dat werd gepresenteerd, had als thema de Disneyfilm Frozen en was aangekleed met allemaal nepsneeuw, levensechte prinsessen, sneeuwpoppen en een volledig gestylede (eet)tafel. Het sprak gelijk tot mijn verbeelding en is met de jaren uitgegroeid tot een kleine fascinatie, zeker toen ik later dat jaar toevallig als fotograaf op een gethematiseerd feest in het café van het Ziggo Dome was. Ik denk dat dit nu zo’n 3 tot 4 jaar geleden is.

Je hebt dit project gemaakt als afstudeerproject, had je dit idee al eerder en heb je gewacht met uitvoeren voor je afstuderen?

Toen ik er voor het eerst mee in aanraking kwam, had ik al het idee om er iets mee te doen, maar nog niet om het te bewaren voor het afstuderen. Dat kwam later, nadat ik meer thema’s had gezien en meer onderzoek had gedaan. Ik was mij ervan bewust dat het niet makkelijk zou worden om binnen te komen en dat het veel tijd en werk zou kosten. Daarom was het belangrijk om het op het juiste moment in gang te zetten. In de zomervakantie voor mijn afstudeerjaar wist dat ik hier mijn onderwerp van wou maken en heb ik gewacht tot ik het kon maken.

In Folkerts project worden we meegenomen in de wereld van kinderfeestjes. Bij deze feestjes wordt kosten noch moeite gespaard. Vaak draaien deze feestjes rondom een bepaald thema, vaak zijn dit Disneyprocessen, vandaar ook de term disneyficatie.

Wat is jouw eigen mening over de disneyficatie van de maatschappij?

Ik heb er persoonlijk een haat-liefde verhouding mee. Het heeft ook mijn jeugd sterk beïnvloed: zo gingen we zeer regelmatig naar het pretpark en daar heb ik goede herinneringen aan. Tegelijk heb ik het gevoel dat dit een makkelijke uitweg voor mijn vader was om als gezin wat samen te doen. Je hoeft namelijk zelf niks te regelen, behalve het toegangsticket, en iedereen word vanzelf vermaakt zonder dat daar enige interactie of creativiteit voor nodig is. In principe hoef je niet eens direct contact met elkaar te hebben. Deze uitjes waren dus niet perse de beste manier om de band met elkaar te versterken, maar nu mijn vader is overleden, mis ik het. Ik ga nog steeds naar attractieparken, met als favoriet De Efteling. Ook in mij zit een grote escapist.

De feestjes worden niet alleen voor meisjes gehouden, er zijn ook specifieke thema's voor jongens feestjes zoals superhelden of Hotwheels.

Heb je een lievelingsbeeld? Zo ja, wat maakt dit jouw lievelingsbeeld?

Deze serie vindt juist zijn kracht in het feit dat de beelden elkaar en het narratief versterken. Al kunnen ze ook op zichzelf staan hoor, maar een officieel lievelingsbeeld kiezen, zou ik geen recht vinden doen aan het project. Een beetje zoals een vader ook nooit zal toegeven een lievelingskind te hebben, al heeft hij die misschien stiekem wel.

Welk moment in het maken van je project staat je nog het meest bij?

Dat zijn er natuurlijk vele, maar ik zal er twee uit pikken. De eerste was een feest waarvoor de hele benedenverdieping van het Amstel Hotel was afgehuurd en er allerhande entertainment, grote (internationale) artiesten, onbeperkt eten en drinken, styling en vuurwerk was aangerukt. Aan het einde kwam Drake ook nog even langs als gast. Maar wat mij het meest is bijgebleven van die indrukwekkende avond is het moment dat er twee buikdanseressen begonnen op te treden en bijna alle moeders enthousiast begonnen te klappen. En ter contrast het tweede moment: op een later moment in mijn proces had ik honderden tumbnails uitgeprint om structuur aan te brengen en keuzes te maken. Ik had ze allemaal over de vloer uit gelegd en geclusterd en er was eigenlijk niet genoeg ruimte. Wekenlang was de vloer nauwelijks te zien, omdat die bezaaid lag met mijn foto’s.  

Je bent met dit project ook genomineerd voor de Rotterdamse Drempelprijs en hebt - misschien ook mede dankzij dit project - meegedaan aan De Kracht van Rotterdam, had je zelf verwacht dat je project zo goed ontvangen zou worden?

Nee, dat had ik zeker niet verwacht. Ik heb een half jaar geleefd als verstrooide kluizenaar met een lange baard die in zijn grot een zo goed mogelijk brouwsel probeerde te koken. En dan ga je naar buiten en al sta je zelf achter je werk, het blijft altijd interessant en verrassend hoe anderen naar je werk kijken.   

Heb je nog andere projecten op je agenda staan?

Ja, ik heb net De Hollandse Fotoprijs gewonnen met ‘Paarse krokodillen bestaan niet’ en een deel van deze prijs bestaat uit een geldbedrag dat ik mag gebruiken om een nieuwe serie te maken voor Hollandse Beelden dit jaar. Daar ben ik erg blij mee. Ook doe ik weer mee aan De Kracht van Rotterdam.

Wanneer komt het boek “paarse krokodillen bestaan niet” uit voor het grote publiek?

Waarschijnlijk gaat dat nooit echt gebeuren, omdat het te ingewikkeld is om dit boek in een (grote) oplage uitgegeven te krijgen. 
 

 

Meer lezen over interviews? Lees ook:

 

 

afbeelding van Redactie DIGIFOTO Pro

Redactie DIGIFOTO Pro | Redactie

Bekijk alle artikelen van Redactie