Wat maakt jouw fotografiestijl uniek?
Iedereen die langer dan een jaar serieus fotografeert, komt vroeg of laat op dit punt: wat is eigenlijk mijn stijl? Hoe zorg ik dat mijn werk herkenbaar is? En wat als ik het gevoel heb dat ik juist alles door elkaar doe? Het idee dat je als fotograaf een ‘eigen stijl’ moet hebben, wordt zo vaak herhaald dat het bijna als verplichting voelt. Maar stijl is geen preset die je over je werk schuift. Het is eerder iets dat vanzelf door je werk heen sijpelt – vaak zonder dat je het zelf doorhebt.
Kijken is geen techniek
Stijl begint bij zien – niet zomaar kijken, maar echt aandachtig waarnemen. Veel fotografen beginnen met de techniek: sluitertijd, scherpte, licht. Maar uiteindelijk draait het om wat jou opvalt. Waar blijft je blik hangen? Wat kies je om vast te leggen – en misschien nog belangrijker: wat laat je bewust buiten beeld? Welke scènes trekken je aan, welke composities laat je links liggen? Juist die voorkeuren, de keuzes die je maakt vóór je afdrukt, vormen de eerste contouren van jouw stijl.
Wat je stijl onbewust verraadt
Vaak zijn we geneigd om stijl te zoeken in keuzes die we bewust maken: een bepaald kleurpalet, een specifiek genre, een herkenbare nabewerking. Maar veelzeggender zijn juist de dingen die je onbewust steeds opnieuw doet. De manier waarop je afstand houdt tot je onderwerp. De momenten die je kiest om af te drukken. De plekken waar je je camera níét pakt.
Blader eens door je archief zonder te zoeken naar het ‘beste’ werk. Kijk juist naar de minder opvallende beelden, de randjes, de momenten ertussen. Welke blik komt daaruit naar voren? Wat zegt dat over jou, over wat jij belangrijk vindt? Je stijl ligt vaak niet in wat je wilt laten zien, maar in wat je niet kunt laten om vast te leggen.
De blik trainen
Daarom is ‘leren kijken’ niet zomaar een trucje, maar een essentieel onderdeel van fotografie. Je traint je blik door te vertragen. Door rond te lopen zonder camera. Door naar het werk van anderen te kijken – niet om het na te doen, maar om te begrijpen wat het met je doet. Door te tekenen wat je ziet, of simpelweg door nieuwsgierig te blijven naar waarom iets je raakt. Niet alles hoeft gefotografeerd te worden, maar elk beeld dat je maakt, zegt iets over hoe jij de wereld leest.
Terugkijken om vooruit te komen
Stijl is dus niet iets wat je op een dag besluit te hebben, maar iets wat zich openbaart in de terugblik. Duik eens in je eigen archief van de afgelopen jaren. Wat zie je telkens terugkomen? Zijn het bepaalde kleuren? Een voorkeur voor dichtbij of juist afstand? Ritme, structuur, stilte, chaos? Vaak zit de rode draad niet in het onderwerp, maar in de benadering. In hoe jij kijkt, hoe jij kadrering en timing gebruikt – vaak intuïtief, maar bij herhaling toch herkenbaar.
Stijl als iets dat mag bewegen
Toch kun je het gevoel hebben dat je werk soms alle kanten op beweegt. Het ene project is ingetogen en grafisch, het andere juist rauw en intuïtief. Dat kan voelen alsof je geen duidelijke stijl hebt – maar in werkelijkheid ligt die vaak onder de oppervlakte. Je stijl is niet wat je op het eerste gezicht kiest, maar wat je werk met elkaar verbindt, ook als het ogenschijnlijk uiteenloopt. Die verbindende lijn is er meestal wél, ook als je hem zelf nog niet helder kunt benoemen. En juist dat onderliggende patroon maakt jouw stijl eigen, herkenbaar – en in zekere zin: vast.
Je blik serieus nemen
Misschien is stijl uiteindelijk niets meer dan: je blik serieus nemen. Durven vertrouwen op wat jou raakt, wat jou opvalt. Steeds opnieuw proberen te verwoorden – in beeld én in taal – waar jouw aandacht naar uitgaat. Niet omdat het moet passen in een stijlcategorie, maar omdat het jouw manier van kijken is. En die is, of je dat nu bewust doorhebt of niet, altijd uniek.
Lees meer
