Tijdgeest

De notabelen koesterden hun kwaliteitsproduct net als wij onze dertien in een dozijn camera. Destijds fotografeerde je voor de toekomst. Je deelde stukjes van je verleden en het was belangrijk dat jij diegene, die jouw leven in 2D zag, ook in de ogen keek. Diens oordeel kon je zien en horen en soms voelde je nattigheid. Als je moest reageren koos je meestal tussen 'leren' of 'circulair negeren'.

"Destijds fotografeerde je voor de toekomst. Je deelde stukjes van je verleden en het was belangrijk dat jij diegene, die jouw leven in 2D zag, ook in de ogen keek"

Nu 'scannen' wij pixels, zonder de mensen achter de foto's te zien. En het is niet vreemd dat fotoclubs wachtlijsten hebben, je kunt niet alleen, samen met je multi-media laptop, voor de spiegel, leren fotograferen! Oké, je kunt anoniem, veilig achter 'routers' en 'firewalls' met 'avatar' en beeldschermnaam, 'anoniem' vragen je foto's te beoordelen. Maar, naar mijn mening is het véél beter om van gedachten wisselen met een 'levensecht' 3D mens. Net als vroeger.