Fotomoment,

Toen ik haar duidelijk maakte wat ik bedoelde door luidkeels “beehhhh” te blaten, al huppelend het universele teken voor een vrouw met mijn handen in de lucht tekende (de 8 vorm) en naar de in de regen verdwijnende stoet wees, was deze korte en luidruchtige relatie voorbij. Zij keek mij vuil aan, haalde ergens een hogere versnelling vandaan en sloot zich bij de  kudde aan.

Eens waren fotografen individualisten, geen kudde dieren en ‘niks geen aanpassen aan…’ Maar nu? Wij hebben in ons midden een product dat wereldwijd goed verkoopt. In ieder ander land zouden fotografen zich als boomchirurg of hovenier voordoen, in bomen klimmen, hekken beslechten en de lenzen van bewakingscamera’s zwart spuiten om DIE ENE plaat te kunnen schieten. Eén die wereldwijd op de voorpagina van elke zichzelf respecterende krant wordt gedrukt.

Nederlandse persfotografen zijn helaas wat minder tegendraads dan hun buitenlandse collega’s. Als makke schapen sjokken ze in ganzenpas achter elkaar en de herdershonden van RVD aan. Ze staan keurig netjes, in een perfecte halve cirkel, 25 meter van de royals vandaan en ze schieten allemaal 10 minuten lang, zonder uitzondering, allemaal precies dezelfde plaatjes. Dit wordt ‘Het Foto Moment’ wordt genoemd.

"Nederlandse persfotografen zijn helaas wat minder tegendraads dan hun buitenlandse collega’s. "

Het ‘poldermodel’ voor de Nederlandse persfotograaf zorgt voor voorspelbare resultaten. Iedereen klaagt dat creativiteit ver te zoeken is, dat ze te weinig verdienen en dat het fotograferen zijn ‘sjeu’ verloren heeft. Maar vooral dat ze te weinig verdienen.

Hoe kunnen we voorkomen dat Nederlandse persfotografie doodbloed? Gratis ‘Paparazzi’ workshops ontwikkelen?  Nederlandse royaltyfotografen een gratis vakantieverblijf aanbieden op een maagdelijk eiland aan de Afrikaanse Oostkust? Een persfotografenstaking heeft geen zin, wij zijn te met weinig, wij kunnen niet de entrees van alle filialen van drogistenketens, kruideniers, grootwinkelbedrijven en de ons nog resterende fotowinkels blokkeren.

Er is maar één oplossing, een “A Photo Moment of Shame”, schaamte op Japanse leest geschoeid: bij het volgende ‘Foto Moment’ moeten alle fotografen een oranje lintje om hun lenzen binden, zich uitdossen met de versierselen van het laatste EK (worden die tenslotte toch nog voor een goed doel gebruikt) en op alle flitsers een oranjefilter plaatsen, dit om de wereld te tonen dat zij ‘Het Foto Moment’ niet in hun hart sluiten.

Mij zul je daar nooit zien staan. Helaas ben ik geen kuddedier; ik loop niet achter het schaap dat voor mij loopt aan. Tenzij dat schaap net als ik graag in zijn/haar eentje loopt. Want ook na deze column zal ik wel moeten Luctoren @ Emergooten, anderhalve meter onder N.A.P. omdat ook schrijvende fotografen meer verdienen dan ze krijgen.

Jan Buitelaar,
fotograaf