WK-fotoblog: Als de verveling toeslaat (17)

Het weerzien met de collega’s het Madeline Grove bed and breakfast permanent bevolken is allerhartelijkst. De flessen drank worden direct op tafel gezet want er moet wat gevierd worden. Leuk onthaal.

Ook hier zijn de collega fotografen uitgezwermd naar wedstrijden in Port Elisabeth en Rustenburg, ze komen morgen pas weer naar Durban. We wisselen wat verhalen uit van de laatste dagen en besluiten de wedstrijd van vanavond in een plaatselijk café te gaan volgen. Gelukkig hoef ik niet meer te rijden, dat zou iets teveel gevraagd zijn.

Wilde verhalen

Één van de dingen waar je als journalist het liefst over praat als je weer terug bent van een lange reis, zijn de late avonden in de plaatselijke kroegen. De wildste verhalen volgen elkaar in sneltreinvaart op. Uit eigen ervaring kan ik slechts een klein gedeelte van deze verhalen bevestigen, want ik ben niet zo'n grote drinker. Een paar glaasjes rum cola en dan moet ik al gaan zitten. Er zijn collega’s die tijdens zo’n stapavond het liefst ‘s morgens vroeg het licht weer aan of uit doen (wat er dan gewenst is).

Uiteraard ga ik niet uitwijden over de avonturen van alle collega’s, er is dan ook een soort van ongeschreven code onder journalisten dat wat er op zo’n toernooi gebeurt ook op het toernooi blijft. Ik kan wel vertellen dat ik heel vaak de Bob ben, omdat de collega’s al gauw in de gaten hebben wie ze wel en wie ze niet achter het stuur van een auto willen hebben na een lange nacht stappen.

Ook vanavond wordt er niet echt op een biertje meer of minder gekeken, dat hoort er toch echt bij. Er is gelukkig ook een verslaggeefster uit Nairobi aangeschoven, wat het niveau van de conversaties naar een iets beschaafder niveau terugbrengt. Als ik naar het guesthouse terugkeer om dit stukje te tikken, laat ik nog vier collega’s in opperste beste staat achter. Gelukkig hoef ik vanavond niet te rijden.

En nu vraag je je af waar de foto’s zijn? What happens in Durban, stays in Durban!
Morgen eindelijk weer eens een training.