Winterliefde

Ik vind haar op een tafel bij de hoge ramen van de dakwoning, waar ze uitkijkt op de enkele schepen die aan de kade van de binnenhaven liggen. Ze is kleiner dan ik dacht, maar knap is ze zeker. Hou me vast, zegt ze, en wijst me op details waarvan ik dacht dat ze die nooit kon zien. Aan het geroezemoes achter me te horen, staan de andere journalisten te trappelen om zich op haar te storten. We nemen snel afscheid.

'Hou me vast, zegt ze, en wijst me op details waarvan ik dacht dat ze die nooit kon zien.'

Ruim vijf jaar na onze laatste ontmoeting, valt mijn oog op een advertentie op Marktplaats. Fotomodel biedt zich aan. Ze ziet er nog altijd goed verzorgd uit, mailt haar manager mij terug, maar door de soms ruige fotolocaties heeft ze hier en daar wel een schrammetje opgelopen. Bij haar huidige manager is er voor haar geen werk meer.

Januari 2009. Ik voel de gure wind langs mijn kaken blazen als ik open doe. Ze staat voor mijn deur. In prima conditie. Haar netvlies en snelheid zijn in vergelijking met de jongere generatie fotomodellen minder goed, maar ze ziet dankzij de glazen van Schneider-Kreuznach nog perfect en ze kan nog alles. Ouderdom komt met gebreken, zeggen ze, maar mijn Kodak EasyShare DX 7590 en ik genieten van een warme winter.