Test: Nikon D40/Nikon DX 18-55 3.5

Terwijl de concurrenten Canon, Olympus, Samsung en Sony het niet meer durven om lager dan 10 megapixel te gaan, bracht Nikon najaar 2006 doodleuk zijn vertrouwde resolutie in een nieuwe camera. Panasonic (7,1 megapixel), Fujifilm (6 megapixel) en Sigma (4,6 megapixel) zijn weliswaar nog niet richting het dozijn

OORDEEL

+: lichtgewicht +: zeer goede foto's +: uitstekend sluitermechaniek -: geen AF-motor in de body -: zonder batterijgrip te klein voor veel mannen "Een erg goede consumentencamera, maar met essentiële beperkingen voor de gemiddelde professional." Uitgebreide specificaties >>>

miljoen beeldpunten gestegen, maar de twee laatstgenoemden gebruiken geavanceerdere beeldsensoren met meerdere lagen die zorgen voor meer details per pixel. De foto-output bij Fujifilm en Sigma is daarom vergelijkbaar met 8 of 9 miljoen beeldpunten.

Megapixelvoordeel
De opvolger van de Nikon D50 lijkt daardoor op het eerste gezicht een tegenvaller, maar als je 100 procent van je originele foto niet groter afdrukt dan A3-formaat of 70 procent (na wegsnijden en 'croppen') niet groter dan een A4, heb je het extra megapixelvoordeel van bijvoorbeeld een Canon EOS 400D, een Olympus E-400 of een Sony a100 niet nodig.

De kwaliteit van de Nikon-beeldsensor is in de D40 absoluut verbeterd. D40-foto's zijn niet alleen beter dan beelden genomen met de voorganger D50, ook de prima scorende Pentax K100D (6 megapixel; zie WM6/2006) moet het tegen de

10 Megapixel-opvolger

Ondanks dat mexpixels niet alles zijn, is de resolutie opgeschoefd in de aangekondigde opvolger D40x.

D40 afleggen bij gebruik van kitlenzen. Voor de ongeoefende kijker is zelfs het verschil met de 8-megapixel Canon EOS 350D moeilijk waar te nemen, maar bij een 10-megapixelcamera (zoals de Canon EOS 400D) zie je wel duidelijk voordeel van extra details per beeldpunt. De kleuren en het contrast van de D40-foto's zijn doorgaans erg goed in balans.