Review: Olympus E-3

De nieuwste middensegmentspiegelreflexcamera oogt met de optionele grip als een toptoestel. Anders gezegd: de Olympus E-3 is gelet op uiterlijk en mogelijkheden opvallend gunstig geprijsd. Met 1500 euro voor de body plaatst de fabrikant zijn nieuwste vlaggenschip in de directe vuurlinie met de Sony a700, de Canon EOS 40D en de Nikon D300.

Er zijn direct twee opvallende features op de E-3 die geen van de concurrenten heeft: het 2,5-inchbeeldscherm is uitklapbaar en draaibaar én het nagenoeg standaarddraaiwiel voor fotografeermodi ontbreekt.

Met een beweegbaar LCD geeft Olympus de fotograaf een groter gebruiksgemak, want je hoeft voor originele camerastandpunten niet langer blind in het wilde weg te schieten of je kleren vuil te maken. Met zogenoemde Live View kijk je door het beeldscherm voor het maken van een foto. Dit werkt met enige vertraging, maar met een druk op een knop schakel je terug naar de optische zoeker als richtmiddel.

Die displaybutton zit met de knoppen Menu, Fotoinformatie en Prullenbak noodgedwongen verwerkt onder het LCD. Links van het LCD zoals op de Sony a700 of de Nikon D300 werkt doorgaans handiger, maar de redactie waardeert een uitklapbaar beeldscherm met Live View meer.

Wisselen tussen automatisch belichtingsprogramma (P), sluitertijdvoorkeuze (S), diafragmavoorkeuze (A) en handmatig (M) doe je met een kleine ronde druktoets (Mode) op de bovenzijde bij de flitser in combinatie met het bedienen van een van de twee draaiwieltjes rechtsboven aan voor/achterzijde van de camera. Door het weglaten van het grote draaiwiel houdt de E-3 genoeg ruimte vrij voor een extra monotone status-LCD en knoppen die je direct toegang geven tot onder meer ISO-instellingen, scherpstelling, repeteerstand en belichtingsmeting.



Olympus belooft het snelste autofocussysteem ter wereld en de redactie is zonder meer onder de indruk. Echter, tijdens het vastleggen van forensen in de vernieuwde Antwerpse Spoorwegkathedraal wil de E-3 met Zuiko Digital ED 12-60mm 1:2.8-4.0 SWD bij ingezoomde stand in een lage lichtsituatie met hoge iso-waarde voortdurend niet scherpstellen. In uitgezoomde stand is er geen probleem. Toegegeven, er zijn donkere en lichte elementen in de foto, maar niet zo extreem dat er een probleem zou moeten zijn. Het is de enige keer tijdens de test dat de 11-puntsautofocus het laat afweten.

De ingebouwde image stabilizer (IS) werkt uitstekend en voorkomt dat je veel geld zou moeten uitgeven aan duurdere lenzen met bewegingsreductie. Desondanks lukt het ons zowel bij daglicht, als in nachtsituaties niet de beloofde vijf extra sluiterstops te maken. Drie is doorgaans het maximale.

In de nachtopnamen bij hogere iso-waarden is de ruis van de Matsushita lmos-sensor met effectief 10 megapixel output goed te zien. Vanaf iso 800 is kleurruis (rode, groene en blauwe spikkels) goed zichtbaar, dat je vervolgens met de ingebouwde ruisreductie nog wel enigszins binnen de perken houdt. De beeldsensoren van Sony presteren in dezelfde situaties beter, maar met een plug-in als Noise Ninja kun je in de nabewerking nog veel verbeteren.


Exif: 12mm 1/15s F2.8 ISO1250 (Klik voor een grotere afbeelding)


100% beelduitsnede