Lee (2024): De camera als wapen in de oorlog

In de film krijgen we niet alleen een biografisch portret voorgeschoteld, maar ook een ode aan de kracht en verantwoordelijkheid van de fotograaf.

Miller begon haar carrière als model voor Vogue in de jaren twintig, maar keerde de glamour de rug toe om achter de camera te gaan staan. Als oorlogscorrespondent legde ze de bevrijding van Parijs en de gruwelen van Dachau en Buchenwald vast. Haar beelden schudden de wereld wakker. De film toont Lee's transformatie met nuance: van esthetiek naar waarheid, van beeldschoonheid naar morele scherpte.

De film zelf is doordrenkt van fotografische blik. Dat is niet verwonderlijk, want Kuras - bekend van haar werk als cinematograaf bij films als Eternal Sunshine of the Spotless Mind - weet als geen ander hoe licht, contrast en compositie emoties sturen. Elke scène lijkt gecomponeerd als een foto: zorgvuldig belicht, met aandacht voor perspectief en symboliek. De film voelt dan ook als 'fotografie', als je snapt wat we bedoelen.

Wat Lee zo intrigerend maakt voor fotografen, is de manier waarop de film laat zien dat een camera niet alleen registreert, maar ook confronteert. Miller gebruikt haar lens als schild én als wapen: om te overleven, om te begrijpen, om te onthullen wat anderen liever niet zien. Voor hedendaagse fotografen is dat een tijdloze les. De film herinnert eraan dat fotografie, zeker journalistiek, altijd meer is dan techniek: het is een morele daad, een keuze om te kijken en te laten zien.

Lee (2024): pijn die inspireert

Lee is geen luchtige kijkervaring. Het is een film die pijn doet, maar juist daardoor inspireert. Winslet brengt een intensiteit die voelbaar maakt wat het betekent om schoonheid te zoeken in de schaduw van geweld. Voor wie met beelden werkt, biedt Lee een krachtige herinnering aan waarom fotografie ertoe doet; een goed beeld bevriest niet alleen de tijd, maar houdt ook geweten en geschiedenis levend.

De film is te zien op Prime en KPN, en te huren op Pathé Thuis, AppleTV, RakutenTV en meer.