Kliko's
| Jan Buitelaar |
Gelijk toen ik binnenkwam, viel mij het gekliko op. De drukkerijen, de fotografen en de journalisten kliekten in groepjes samen. Waar aan te sluiten? Niet bij de drukkerijen, omdat ik daar moest kiezen tussen de werknemers en de directeuren. De directeuren klagen over het personeel, de personeelskosten en rijden in dikke Porsches. Het personeel klaagt over de directeur en het feit dat zij géén Porsche rijden. Ik, ik heb een oude Japanner.
Logischerwijs zou ik mij bij de fotografen aansluiten, maar daar voelde ik weinig voor. Het zijn toch allemaal betweters. De journalisten dan maar? Een columnist is immers ook schrijvende pers, toch? De ene kwam net uit Duitsland terug van een grote presentatie en anderen hadden iets leuks gedaan waar ik ook jaloers op was. Zij worden betaald om leuke dingen te doen en gefêteerd te worden. Ik stelde de keus uit en ging lekker bij mezelf zitten. Dat is vertrouwd en was ik niet alleen.
Ik stelde de keus uit en ging lekker bij mezelf zitten. Dat is vertrouwd en was ik niet alleen.
Terwijl ik de inwendige fotograaf/columnist verwende, viel mij het één en ander op:
1: vertegenwoordigers van het bedrijf droegen een donker pak met stroppie.
2: directeuren van de drukkerijen een donker pak zonder stroppie.
3: grafische werknemers, bijna allemaal in donker denim met merk pull-overs of pull-overs van de zaak.
4: de fotografen waren allemaal individueel gekleed - zoals het de creatieve geest betaamt - in vergelijkbare donkere spijkerkleding en dito donkere bovenkleding.
5: de journalisten waren de ware individuen: ze zouden zo voor fotograaf, grafisch werknemer of directeur kunnen doorgaan.
Ik liep rond in een offwhite denimbroek, een wit shirt (met oude spaghettisausvlekken en een brandgaatje), keurig gecamoufleerd door een lichtkleurig gilet.
Geen wonder dat ik in géén van de kliko’s paste.
Jan Buitelaar,
Fotograaf
Lees meer
