Hoe Nanda Hagenaars haar eigen pad vond

TEKST JUDITH BAKKERS FOTOGRAFIE NANDA HAGENAARS 

Dit artikel is gepubliceerd in DIGIFOTO PRO 1.2025 

Fotograferen is spelen met licht en donker. Daar is Nanda Hagenaars een meester in. Haar foto’s zijn meestal zwart/wit. De contrasten overduidelijk; eenvoud en minimalisme overheersen. ‘De voorliefde voor kleurloos fotograferen ging heel intuïtief,’ vertelt de jonge fotografe. ‘Ik ben meteen digitaal gaan fotograferen en maakte bij de bewerking als vanzelf de foto’s zwart/wit. Ik vind het beeld daardoor een bepaalde tijdloosheid krijgen. Het haalt ruis weg, de essentie blijft over. Kleur leidt vaak af, zoals met kleding. Ik zie het liefst alleen huid. 'Tenzij de kleding in zwart of wit is en stijlvol,’ aldus Nanda Hagenaars. In haar werk zien we opvallend veel huid en naakt als focuspunt. 

 

 

Van reclamebureau naar fotografie

Nanda Hagenaars vond fotograferen altijd leuk. Tijdens haar studie International business and languages in het buitenland, nam ze een Olympus camera mee. Ze merkte dat ze bij het maken van foto’s langer stilstond dan de gemiddelde toerist. ‘Ik keek echt. Naar de compositie, licht en donker.’ Terug in Nederland vond ze een baan als office manager bij een reclamebureau. ‘De creatieve vibe in het bedrijf stond me aan. Ik liep er zelfs op blote voeten en kon mezelf zijn.’ Daar ontdekte ze de professionele fotoshoots en dat inspireerde haar. In 2013 kocht Nanda Hagenaars haar eerste spiegelreflexcamera en ging daarmee op pad. ‘Ik vond het heerlijk om een moment voor mezelf te hebben.’ 

Als een spontane ingeving meldde ze zich aan bij de Fotoacademie in Amsterdam. ‘Op de route naar mijn werk, wandelde ik er altijd langs. Ik werd er als het ware naar binnen gezogen.’ Ze werd aangenomen op basis van haar straatfotografie. ‘Ik nam afscheid van het reclamebureau, zette de knop om en zei tegen mezelf: ik ben fotograaf. Vanaf dat moment ging ik er vol voor om professioneel fotograaf te worden. Ik leerde veel over fotografie en zo eigenwijs als ik ben, lapte ik veel regels aan mijn laars.’ Inspiratie vond ze in fotografen als Irving Penn en Vivian Maier. De fotografieopleiding maakte ze niet af. Inmiddels had ze zich zo in fotografie verdiept en een eigen stijl ontwikkeld, dat ze haar eigen weg ging. Ze sprong in het diepe en werd professioneel fotograaf. ‘Ik greep elke fotografieopdracht aan. Maakte veel foto’s voor restaurants en cafés voor op de sociale media.Ik kon van mijn werk rondkomen. Fotograferen werd mijn leven. Ik had focus.’ Ze werd vooral blij van de portretten die ze voor zichzelf maakte. ‘Mijn camera was een middel om te veranderen. Hierdoor ging het mentaal beter met mij. Ik zag nieuwe perspectieven door die lens. Ik ontdekte mezelf en groeide.’ Ze maakte in de loop van de tijd ook veel seriewerk. Documentair werk over mensen uit Iran, Zuid-Spanje en haar tachtigjarige buurman die astroloog is. ‘Met name documentaire fotografie waardeer ik heel erg, omdat deze vorm van fotograferen is zoals ik begon. Mensen aanspreken, dichter bij hen komen, hun verhalen vertellen.’

Haar klantenkring veranderde en ze werd steeds beter betaald. Opdrachtgevers zoals Justdiggit, FD en Harper’s Bazaar waarderen haar inmiddels om wie ze is en laten haar vrij creëren. Bekijk haar commerciële werk op NAN Photography. Daarnaast schiet ze ook veel portretten in opdracht, onder andere van muzikanten voor albumcovers. ‘Ook ben ik onlangs naar Shanghai gevlogen om een beauty campagne te schieten voor een Chinees make-up merk. 'Super leuk om te doen allemaal,’ bekent Nanda Hagenaars

In de studio 

Nanda Hagenaar heeft al acht jaar haar eigen studio. De laatste tijd is ze daar veel te vinden. ‘Ik ben veel meer bezig om mezelf en de ander te ontdekken in de studio tijdens losse studiosessies met modellen.’ Ze is niet een echte conceptdenker, maar ze krijgt wel ideeën die ze opslaat om daar later inspiratie uit te halen. ‘Alle shoots ontstaan op het moment zelf. Ik nodig natuurlijk de modellen uit, richt de set in, zet het licht klaar, bedenk wat ze aan doen, draai muziek. Het is belangrijk om mijn eigen vibe te creëren die bij mijn werk past. Een bubbel waar mensen instappen en hopelijk relaxen.’ De uiteindelijke foto ontstaat door de chemie tussen het model en de fotografe. ‘We maken samen verbinding met de creativiteit.’ Daarbij voegt ze vaak een spannende laag, extra schaduw, water of spiegels toe. ‘Ik wil mezelf iedere keer weer uitdagen een andersoortig portret te maken.’ Hoewel ze in de studio veel werkt met haar digitale Leica SL 2 met 50 ‘Het leven is een ontdekkingsreis die nooit ophoudt’ mm of 24-70 lens, met 1 lamp en een saaie grijze achtergrond, is ze dol op haar analoge Rolleiflex camera’s die ze ook regelmatig gebruikt. Wanneer ze op pad gaat dan neemt ze een Olympus MJUII mee, met een 35mm rolfilm erin of een FUIJIFILM XT5. 

Visie en verlichting 

Haar artistieke beelden zijn een verwerking van wat ze in haar leven meemaakt In een exclusief interview op All About Photo vertelt ze openhartig over de rol van emotie in haar werk. ‘Het leven is een ontdekkingsreis die nooit ophoudt.Emoties en gevoelens horen daar bij. Je moet goed kijken naar jezelf en reflecteren over je bestaan. Leren, observeren en groeien zijn kernwaarden die ik meeneem in mijn werk. Het doel is een zo’n goed mogelijke afdruk, impressie, gevoel van je binnenste gevoelens achter te laten waarin anderen zich kunnen  herkennen, gezien en gehoord worden en verlichting kunnen vinden. Dat ik de foto op de juiste frequentie geschoten heb om de ander te beroeren.’ Ze is zich ervan bewust dat het heel moeilijk is om dat goed te doen. De juiste modellen zijn bij die uiting zeer belangrijk.

Het lijkt of Nanda Hagenaars altijd, overal, het juiste model tegenkomt als ze die nodig heeft. ‘Zo zag ik een kassière in Ekoplaza met een interessant gezicht. Ik vroeg naar mijn studio te komen, waar we eerst een uur zaten te praten. Ze paste perfect bij mij. Donker haar, donkere wenkbrauwen en een lichte huid.’ 

(zelfportret Nanda Hagenaars)

Stijgende lijn 

De afgelopen drie jaar ging het in een stijgende lijn. Nanda Hagenaars had veel kunsttentoonstellingen in binnen- en buitenland en won diverse prijzen, zoals de AAP portretprijs, wat goed was voor haar zelfvertrouwen. ‘Dat gebeurde eigenlijk precies na de geboorte van mijn zoontje Ché.’ Door het moederschap wilde ze nog meer authentiek werk maken. Zonder grenzen. ‘Het was wel keihard werken. Elke dag opstaan en experimenteren. Ik kwam veel gesloten deuren tegen, maar gooide nooit de handdoek in de ring. Tegenslagen belemmerden me niet. Als professional, kunstenaar en ondernemer is het 

niet makkelijk om vol te houden, maar juist heel belangrijk om wel te doen. 'Dan bereik je iets.’ Momenteel doet ze wat rustiger aan, want ze is zwanger van haar tweede zoontje. Later dit jaar gaat ze weer verder met haar kunstprojecten en wil ze workshops gaan geven in haar nieuwe studio.