Hallucinerende landschappen – Emile Delorean

Emile Delorean laat het landschap zelf aan het woord. Het lijkt erop dat hij het landschap wil ‘herontdekken’ maar hij gaat nog een stapje verder. Waar de fotografie kan registreren of suggereren, zal Delorean zijn beeld af en toe manipuleren.

In eerste instantie is hij op zoek naar sporen, zowel natuurlijke als culturele. De chaos in het lijnenspel van een bos, de schijnbaar willekeurige plooien in een veld, het zijn eenvoudige observaties die een herkenbaar beeld opleveren. Binnen dit herkenbare beeld gaat hij accenten leggen zodat zich een hernieuwd kijken ontplooit, met ruimte voor nieuwe interpretaties van die alledaagse werkelijkheid.

Foto © Delorean, Signs #1, 2010

Een extreme vorm van dit hernieuwd kijken dringt hij op via een foto van een muur van takken en twijgen, midden in een bos, een schijnbaar ondoordringbare chaos die echter toch, zoals in het werk van de schilder Jackson Pollock, een ordening blijkt te vertonen. Een plek waar je behoedzaam doorheen kan laveren, een chaos met een begin en een einde. Net zoals de taoïst heeft Delorean een optimistisch geloof in de chaotisch aandoende maar uiteindelijk heel natuurlijke ordening van de wereld.

Foto © Delorean, Signs #8, 2010

In andere landschappen duiken objecten op die niet in die omgevingen thuishoren, maar er toch staan. Soms is de vervreemding zelf misleidend, verwacht je een manipulatie waar er geen was. Ons verwachtingspatroon wordt ontregeld en toch is wat we zien heel eenvoudig aanwezig. Het wordt bijna een spel waarin de vergankelijkheid van landschap en artefact onzeker wordt, waarin patronen zichtbaar worden die er niet zijn.

Foto © Delorean, Signs #7, 2010

Op een geraffineerde manier maakt Delorean misbruik van het geheugen dat wij als mens in ons leven opbouwen, de beeldbank waarnaar we steeds teruggrijpen als we geconfronteerd worden met nieuwe situaties en omgevingen. Tegelijkertijd stelt hij de vraag naar oorsprong en overlevering, zoals zich beide in het landschap ingeslepen hebben.

Foto © Delorean, Signs #5, 2010

Het ‘landschap’ is inderdaad een menselijke uitvinding, voordien was er enkel ‘land’ en ‘water’. In deze zin kan je in West-Europa bijna enkel nog van een cultureel landschap praten.

Emile Delorean toont dat het landschap inderdaad niet bestaat zonder onze interpretatie ervan, zonder onze associaties binnen een landelijk kader, maar tevens speelt hij met of manipuleert hij deze interpretaties. En dat maakt zijn werk intrigerend, of onbetrouwbaar, zo u wil...

Foto © Delorean, Signs #11, 2010

Bron: Persbericht Fotomuseum Antwerpen

Emile Delorean is de artiestennaam van Philip Boël.