Eet gezond Photoshop

24 april, 2008 - 00:00

Door: Redactie DIGIFOTO Pro

Ik heb niets tegen toepassingen als Photoshop. Integendeel. De helft van mijn broodwinning haal ik uit stukjes over hoe je met de beeldbewerker allerlei effecten tevoorschijn tovert. Ik krijg alleen de puisten van een haast vanzelfsprekende Photoshop-gewenning.

Dirk Schoofs

Noem het de indigestie van digitale grafische trucage. Het begon bij mezelf zo’n twaalf jaar geleden toen een vriend die een drukkerij heeft er in slaagde de plaatselijke politici in de aanloop van de gemeenteraadsverkiezingen naar zijn bedrijf te lokken voor hun affiches en folders. Hij deed beroep op onze vriendschap om bij zijn klanten de kraaienpootjes, de eerste grijze haarlokken, de rimpels van nachtelijke cafévergaderingen weg te werken voor de meer dan levensgrootte affiches. Ik heb de mee-eters, vetpukkels, wratjes en moedervlekken van de plaatselijke politici stuk voor stuk schermgroot zien passeren. Mijn vriend-drukker heeft de verkiezingen glansrijk gewonnen; althans op concurrentieel vlak.

Het werd nog erger. Geen enkele politieke partij slaagde er in om alle lijsttrekkers, -duwers en alles wat tussenin hangt, samen te laten opdraven voor de traditionele groepsfoto. Geen nood, “we kennen wel iemand die ontbrekende gezicht breed glimlachend tussen zijn collega’s monteert.” Photoshop was immers zoiets als de bits-geworden David Copperfield. Hocus pocus en hupsa, we plaatsen er desnoods een olifant met ballerinatutu tussen. Applaus!
Ze hadden geen idee van de uren die ik zwoegde om de belichting, het witpunt en de kleurbalans te laten kloppen tijdens de montage. Het was een dankbaar publiek. Het deelde evenmin mijn frustratie omdat het resultaat toch nooit overeenkwam met wat ik voor ogen had.

Photoshop was immers zoiets als de bits-geworden David Copperfield. Hocus pocus en hupsa, we plaatsen er desnoods een olifant met ballerinatutu tussen.

Mijn eigen stem ging naar een kandidaat die geen moeite nam om de tekenen des tijds te verbergen. Psychiaters kunnen vast verklaren waarom ik geen vertrouwen meer heb in zonnebankgebruinde beleidsmakers met hagelwitte tanden en een huid die rechtstreeks uit een reclamefolder van Yves Rocher lijkt te komen. Hierbij roep ik dus op om te stemmen op mannen die hun oogwallen niet willen verbergen, op vrouwen die hun rimpels met waardigheid dragen.
Ik merk hoe de softwarefabrikanten de fotografische luiheid steeds meer in de hand werken. Photoshop Elements 6 is bijvoorbeeld voorzien van een nieuwe functie die het probleem oplost van groepsfoto’s waarbij iemand van de groep toevallig in de verkeerde richting kijkt. Ik verdom het om er gebruik van te maken. Ik hou het bij 'Kijk allemaal naar het vogeltje'. Desnoods schiet ik 10 foto’s meer. Ik loop liever vijfhonderd meter verder om de storende hoogspanningsmasten te vermijden voor een landschapsfoto. Begin ik last te krijgen van Photoshop-moeheid? Ik houd het op ‘zin voor realisme’. Iedere fotograaf zal je vertellen dat de meeste mensen met de tijd fotogenieker worden. Of zeggen ze dat gewoon om ons te troosten?