'Digitale camera vecht om te overleven'

Time Europe Magazine

Het door Peter Gooijer aangehaalde artikel is hier te lezen.

De digitale fotocamera was (en is) een nieuw en revolutionair product dat de afgelopen jaren een stormachtige groei heeft gekend. Maar nu al vertoont de industrie voor deze camera's de eerste tekenen dat het misschien wel eens gedaan kan zijn met de groei, of erger.
In krap negen jaar tijd zijn meer dan 300 miljoen digitale camera's verkocht, en bijna de helft van alle huishoudens in de westerse wereld heeft inmiddels zo'n toestel in huis.

Er zijn echter al diverse 'oude' producenten van fotografische producten die de race niet konden bijhouden, die failliet zijn gegaan (bijvoorbeeld Polaroid), opgegaan zijn in andere firma's (Konica-Minolta), of besluiten zich uitsluitend te richten op de winstgevende gebruiksgoederen zoals printerinkt en papier (HP). De groei van de verkoop van digitale camera's is van 73% in 2003, gestaag gezakt naar amper 10% in 2006; de markt lijkt verzadigd te raken, aldus de auteur.

DSLR
Een logisch gevolg hierop is dat een moordende concurrentie is ontstaan: producenten moeten hoogwaardige technische producten brengen die steeds betere prestaties leveren tegen een steeds lagere prijs. De digitale spiegelreflex (DSLR) wordt hierbij speciaal genoemd, als kwaliteitsproduct voor de ware fotografieliefhebber die daar graag zijn geld aan uitgeeft.

Maar Halper haast zich te melden dat sceptici de DSLR gedoemd zien een kleine niche te bedienen: de camera's zouden voor het gros van de consumenten te duur, te zwaar of te ingewikkeld zijn.

Er gloort nog wel enige hoop aan de horizon: producenten kijken met ongeduld naar potentieel snelle en sterke groeimarkten als China, Rusland en India.

Dynamisch
De wereld van de digitale fotografie en beeldbewerking is (net als de hele multimediamarkt) boeiend en dynamisch en kent supersnelle ontwikkelingen, waar niet alleen door economen met verbazing naar wordt gekeken. Het is dus niet vreemd dat Mike Halper verwacht dat de groei van deze markt nu zijn grenzen bereikt heeft. De tijd dat je een leven lang met een Leica deed, is al lang voorbij. Hij waarschuwt dat het voor deze markt na een periode bergop, nu wel eens nog sneller bergaf kan gaan.

In mijn beleving is de vraag welke producenten overleven en welke niet, eerder interessant voor de individuele producent dan voor de consument. Op welk medium ze ook getoond worden; een diascherm, papier of een flatscreen, er zullen altijd foto's gemaakt blijven worden, met welk apparaat dan ook. Ook zal er bij een belangrijk deel van de gebruikers behoefte blijven aan foto's met een optimale kwaliteit.

Of die kwaliteit bereikt wordt met een DSLR, of met een PDA met ingebouwde GPS, telefoon en een miniatuurzoomlens, is mijns inziens minder van belang. In die zin is de vraag of de fotocamera 'voor zijn leven vecht', even relevant als de vraag of de vaste telefoon voor zijn leven vecht: dergelijke apparaten zijn niet het doel, maar het middel om datgene te bereiken waaraan altijd behoefte zal blijven bestaan.

Opnieuw kopen
De vraag in Halper's ondertitel: 'hoe laat je consumenten opnieuw kopen wat ze al bezitten', lijkt me ook niet echt aan de orde. Een duidelijk nieuw fenomeen is dat de moderne consument er behoefte aan lijkt te hebben steeds 'het laatste model' te bezitten (dat geldt niet alleen voor camera's).
Canon introduceerde bijvoorbeeld vorig jaar de 350D, die de 300D al snel opvolgde. Hoewel de 300D nog lang niet was verouderd en de 350D toch geen goedkoop cameraatje is, werden er alleen in Nederland in een jaar 50.000 verkocht.

De vraag of de digitale camera 'fights for survival', lijkt me daarom wat voorbarig, WINMAG behandelt hem voorlopig nog als 'alive and kicking'.