Column: Digibetus Mallootus

Gemeen omdat het van buitenaf niet te herkennen is, het speelt zich af achter gesloten deuren en in kamertjes waarvan de gordijnen potdicht zijn. Er rust een zwaar taboe op deze aandoening, wanneer je ruiterlijk toegeeft van deze aandoening last te hebben wordt je op feesten en partijen gewoon niet voor vol aangezien en genegeerd. Naast de taboe die op deze aandoening rust maakt de voortschrijdende techniek het de getroffenen ook niet makkelijk, al de goed bedoelde pogingen van gerenommeerde opleidingsinstituten, die online informatiseringcursussen aanbieden, ten spijt.

Voor niet-lijders aan deze aandoening is het een onbegrijpelijk fenomeen, waardoor zij vaak met een hese stem, te hoge bloeddruk, hartkloppingen en een knalrode kop rondlopen. Maar wat is Digibetus Mallootus nu precies? Dit is een verzamelnaam voor al de storingen die in een menselijk brein voorkomen wanneer deze het idee heeft ‘iets’ digitaals te moeten doen, zoals iets met het Internet, een mobiele telefoon of digitale camera. Het komt in de beste families voor en lijkt erfelijk te zijn. Onderstaand een paar voorbeelden van de ieder type.

Digibetus Mallootus type I:
-Dit komt vaak voor bij mensen die niet groot gebracht zijn met bijvoorbeeld (spel)computers en hebben leren telefoneren op een telefoontoestel aan een draadje en een draaischijf. Veel van deze mensen zijn nog te redden en kunnen met behulp van zeer geduldige (klein)kinderen, toch een normaal leven leiden. Alhoewel, Internetbankieren zal er voor deze mensen meestal niet inzitten, vertrouwen in de medemens gaat vaak maar tot zover.
-De echt trieste gevallen zijn de mensen die kosten nog moeite sparen om gedigitaliseerd te raken, maar door de techniek steeds weer op het verkeerde been worden gezet. Als voorbeeld, mijn geliefde (ik zal haar identiteit om privacy redenen niet vrijgeven) moet, als zij wéér eens een poging waagt de digitale snelweg op te gaan, inloggen onder mijn naam, anders loopt de computer direct al, in plaats van na enige minuten vast. Voordeel is dat zij nooit een virus/trojan op haar computer oploopt, deze enge beestjes plegen prompt zelfmoord als zij probeert te multi-tasken of een .jpg’je probeert te openen.

Digibetus Mallootus type II:
De meest pijnlijke vorm, mensen die beter wisten maar te lang gewacht hebben om bij te blijven, hun digitalisering hebben genegeerd met de gedachte in hun achterhoofd dat:
-politici te vertrouwen zijn en dat zij alleen ‘lekvrije’ geheugensticks gebruiken,
-de Belastingdienst ‘leuk’ is,
-digitale fotografie een hype is en dus van voorbijgaande aard is,
Deze mensen kopen ook de meeste digitale camera’s en geheugenkaartjes, zij hopen steeds dat zij een model in handen krijgen waar een filmrolletje ook in past. Ze zijn al lang niet meer verontwaardigd als de ontwikkelcentrale nalaat hun geheugenkaartje tezamen met de afgedrukte foto’s terug te sturen.

Digibetus Mallootus type III:
Eigenlijk een soort prullenbak voor degenen die symptomen hebben van zowel type I als II en zal ook worden gebruikt voor de nu nog niet (h)erkende probleemgevallen, bijvoorbeeld mensen die denken dat:
-door in een klein lettertype te typen je meer lettertjes op je harde schijf kunt bewaren,
-een virusscanner een nieuw soort bloedonderzoek is,
-‘back-uppen’ een alternatieve manier is om je onderbroek aan te trekken en
-je door het werken in RAW eerder verkouden wordt.

Ongetwijfeld zal in deze prullenbak ook de digitale fotograaf geplaatst worden die nog in grijswaarden denkt, omdat die er nog steeds niet uit is of hij/zij een één of een nul is.

Jan Buitelaar,
fotograaf