Boekrecensie: Filip Wouters – Pop Portraits

Bescheidenheid siert de mens, zegt men. Voor rockfotograaf Filip Wouters geldt dat zeker. Onterecht misschien, maar vast staat dat Filip nooit hoog van de toren heeft geblazen. Ondanks artiesten als Elton John, Miles Davis en Bob Dylan voor zijn lens, is hij nooit op de voorgrond getreden. 

'Fotografie is voor mij heel belangrijk, maar het leven is meer dan dat alleen', zei hij in een interview dat we eerder met hem hadden. 'Uit de geschiedenis weten we dat Nederlanders grotere avonturiers zijn dan Belgen.' Toch bevat Pop Portraits een zestigtal fraaie zwart-witfoto’s, gedrukt op mat papier. Binnen- en buitenlandse artiesten uit 25 jaar rockgeschiedenis komen voorbij – van een 'normale' Iggy Pop tot de jonge jongens van Wet Wet Wet – dus veel gemist zal Filip niet hebben.

Niet te vergelijken

Toch haalt Pop Portraits het niet bij de kwaliteit van Kees Tabaks' onlangs verschenen No More Heroes. Deze 'necrologie van de popmuziek' beslaat dertig jaar popmuziek, samengevat in 224 pagina's bestaande uit negentig procent zwart-wit foto's. Vergelijkbaar materiaal, maar toch zo anders. Waar de Nederlandse Kees muzikanten wist vast te leggen in smerige kraakpanden of achteraf bij een tankstation, blijft Filip steken bij enigszins standaard portretten op weinig verrassende wijze.

Wellicht was het de zucht naar avontuur die Kees moeiteloos liet meetouwen met bands als The Clash en The Stranglers, terwijl Anton naar Engeland vertrok voor Joy Division. Ondertussen zat Filip 'thuis', of was hij in ieder geval bezig met zijn gezin. Het doet niets af aan de kwaliteit van de foto's, maar op een uit de band springende Red Hot Chili Peppers zijn het enkel de concertfoto's waar wat spanning in zit.

Strak

Met het gebonden Pop Portraits wilde Filip een boek met gestileerde foto's maken, 'waarin de klemtoon vooral op fotografie ligt'. Daarom heeft hij ervoor gekozen de lettertjes van de summiere beschrijvingen of soms alleen de naam van de artiest zo klein mogelijk te houden. 'Dan wordt je aandacht niet te veel afgeleid van de foto', legt Filip uit. Het helpt Pop Portraits niet een spannend boek te maken. Filip verkoopt het zelf als een soort kruiswoordpuzzel-boek, omdat de naam van de groep soms helemaal achterwege gelaten is. 'Zo zal je ontdekken dat er veel belangrijke namen uit de rockgeschiedenis instaan.'

Dat Filip's foto's veelal gemaakt zijn tegen een egale achtergrond komt niet alleen omdat hij de sterren steeds weer in dezelfde kleed- of hotelkamer ontmoette. 'Ik ben een klassiek portrettist zoals mijn grootvader dat ook was. Ik legde die sterren vast alsof ik ze in de studio fotografeerde', zegt hij in het interview. Die sfeer zit dan ook in het hele boek. Of het nu die spontane foto van Herman Brood of de geposeerde van Carlos Santana is, de artiest blijft vlak.

Dat concert- met portretfoto's in Pop Portraits gemengd worden vormt een welkome afwisseling, maar maakt van het boek nog altijd geen klassieker. Ondanks dat de mooie platen van wereldberoemde artiesten een herkenbaar overzicht vormen van 25 jaar rockgeschiedenis, hadden een meer uitdagende opmaak en wat afwijkende foto's het boek waarschijnlijk goed gedaan. Dat klanten Filip vertellen dat zijn foto's beter zijn dan die van Corbijn is na het bekijken van Pop Portraits dan ook moeilijk te geloven.