Yvette Leur: 'Ik wil alles zelf doen'

Met een verwarde gezichtsuitdrukking laat Yvette zien hoe ze zich voelde toen ze voor het eerst een spiegelreflexcamera in haar handen geduwd kreeg. 'Ik dacht echt: euh… spiegelreflex?', lacht ze. In die tijd fotografeerde ze nog niet. Het was een goede vriendin wiens foto's ze bewonderde die haar de camera aangaf. 'Ze zei: "en nu ga jij mij fotograferen." Dus toen hebben we een middag gestoeid met compositie, props en wat ik nou eigenlijk zag in haar. Dat was zo leuk, dat ik eigenlijk dacht: dit wil ik.' Snel daarna kocht Yvette een Nikon D300S en schreef zich in voor een basiscursus fotografie in haar thuisstad Amersfoort. Dat beviel enorm: 'Daar zaten zoveel diverse, leuke mensen en we hadden zo'n leuke docent. Daarna schreef ik me in bij de Fotovakschool, en dat was helemaal niet leuk! Je werd in kadertjes gedrukt. Alles moest technischer, dat wil ik niet. Ik wil voelen, kijken en zelf proberen. Eigenlijk via trial and error m'n ding doen.' Ze maakte de opleiding braaf af, maar het duurde even voor ze weer achter de camera ging staan.

Een half jaar na haar afstuderen van de Fotovakschool begon Yvette haar draai weer te vinden. 'Ik denk dat het nodig was om te ontdekken wat ik wilde. Om te weten: wat is nu mijn fotografie?' Ze raakte geïnspireerd door fotografen als Ashley Lebedev, Brooke Shaden en Jennifer Hudson en zocht contact met deze jonge talenten. 'Ze schreven terug: "goh, laat eens wat zien" en "doe gewoon je eigen ding". Door de manier waarop zij schrijven over fotografie en alles durven te delen, niet alleen over fotografie, maar ook over zichzelf, kreeg ik weer die passie. Weer dat gevoel van: ik wil dit. Toen ben ik helemaal losgegaan.'

Yvette begon met het maken van sprookjesachtige, creatieve portretten van meisjes en jonge vrouwen. Vaak in een natuurlijke omgeving, met modellen gehuld in lange jurken, gewaden, en hoofdtooien. De kleding maakt ze meestal zelf en ook de styling en make-up zijn van haar hand. 'Dat kon ik toen nog niet; ik had het nog nooit gedaan, maar YouTube is je vriend', lacht ze. 'Ik wist niet hoe het moest en vond het een beetje eng om mensen te benaderen, dus toen deed ik het zelf maar. Dat pakte heel goed uit.' Fotograferen doet Yvette tot nu toe vooral voor zichzelf, maar haar werk bleef niet onopgemerkt. In 2014 werd ze benaderd door fotografenagentschap Draumlist in Amersfoort. Die aandacht kwam onverwacht: 'Geïnteresseerd? In mij? Wauw. Voor ik het wist, werden mijn digitale bestanden mee naar Barcelona genomen en hingen ze daar op een groot scherm.' Enthousiast vertelt ze verder over de toegenomen aandacht voor haar werk. 'Het is spannend, het is eng, het is ergens ook een beetje verschrikkelijk, maar het is geweldig.'

Werkwijze

Yvette is een van de weinige fotografen die zelf alle aankleding regelt van haar shoots. Van kleding tot haar tot make-up, ze doet alles zelf. Als ze een bepaalde haarstijl nog niet beheerst, zoekt ze via YouTube of Pinterest uit hoe ze dat zelf kan maken. Voor het maken van een jurk gebruikt ze soms een lap stof die ze vastpint op het model. Deze 'jurken voor een keer' kan ze later weer hergebruiken. Lachend: 'Soms vragen mensen of ze zo'n jurk kunnen kopen. Dan zeg ik: "nee, lieverd. Die ligt alweer in de la voor de volgende shoot".' Ze laat een foto zien van een model gehuld in een schapenvacht. 'Daar ben ik best trots op. Ik had eens zoiets gezien, drie of vier jaar geleden. Toen heb ik iedereen gek gezeurd: "ik wil zoiets maken, kan je me helpen?" Uiteindelijk was er een designer die kleding van wolvilt maakte en die zei: "kom maar in m'n atelier, dan mag je het zelf maken." Dat zijn cadeautjes.' Aan inspiratie heeft Yvette geen gebrek. Schilderijen, tekeningen, muziek, videoclips en de natuur in de breedste zin van het woord kunnen haar creativiteit op gang brengen. Als ze eenmaal een idee heeft, schrijft ze het uit en tekent ze voor zichzelf wat ze op de foto wil hebben. 'Ik kan niet tekenen, maar dan heb ik een idee van: zo moet het eruit zien', vertelt ze. 'Ik kijk of ik zelf iets moet maken en of ik het kan maken. Dan heb ik al wat bij elkaar. Daarna kijk ik welk model daarbij zou passen, of ik zet een oproep uit.' Heeft ze eenmaal een geschikt model gevonden, dan kan ze aan de slag.

Ze werkt het liefst alleen met een model. Dat ze naast fotograaf ook kostuummaakster, stylist en visagist is, zorgt ervoor dat de foto de juiste uitstraling heeft. Daarnaast bouwt het een band tussen model en fotograaf, aldus Yvette: 'Het heeft te maken met focus, met in een soort mood komen met het model. Vooral als je één op één werkt en het haar doet van iemand die je helemaal niet kent, dan leer je diegene kennen. Die meiden vertellen me van alles. Het model leert jou ook kennen en weet dat je grenzen respecteert. Ik vraag dan ook altijd alles: vind je het goed dat ik je haar doe? Vind je het erg als ik je gezicht aanraak? Als je dan gaat fotograferen, heb je al een tijdje samen gehad.' Daar komt bij dat de modellen waarmee Yvette werkt vaak weinig ervaring hebben. Een vertrouwensband is dan belangrijk. Soms hebben de modellen een of twee shoots gedaan, soms nog geen enkele. 'Ik wil die meiden laten zien: kijk, jij bent mooi.' Schoonheid staat dan ook centraal in haar foto's. Vooral in haar vroege werk zien we modellen in natuurlijke omgevingen, met sierlijke poses en elegante jurken. 'Het is mijn ideale wereld', vertelt Yvette, 'ik vind de wereld boos en hard, koud en zwart. Ik wil heel graag de mooie kant benadrukken. Romantiek, nostalgie, sprookjes, alles wat het een beetje verfijnder maakt. Alles wat de spanning er een beetje af haalt.' Yvette gebruikt fotografie niet om kritiek te uiten, maar om mensen blij te maken. Ze glimlacht. 'Het is misschien een beetje zweverig, af en toe.' Later, tijdens een periode van ziekte, werkte Yvette door energiegebrek in een studio. Wat meteen opvalt, is dat een aantal portretten uit die tijd donkerder en scherper zijn dan haar voorgaande werk. Volgens Yvette heeft dat vooral te maken met invloeden van buitenaf: 'Veel mensen riepen: "heb je d'r weer met d'r Griekse godinnen. Toen bedacht ik me dat ik niet een one trick pony moet worden. Dus ik heb mezelf uitgedaagd om anders te fotograferen. Ik begreep de kritiek ook wel en ben daar best gevoelig voor.' Nu het weer beter gaat, kan ze niet wachten om weer naar buiten te gaan. 

Samenwerken

Zo nu en dan werkt Yvette samen met andere fotografen. De ene keer is het een collega-fotograaf, de andere keer een vroegere fotografiedocent. Eind 2014 maakte ze een fotoserie met Draumlist-collega Dracorubio (Roderique Arisiaman). De serie, genaamd 'Guardian of light', was hun derde project samen en begon met een grote, zware kast in het gebouw 'de nieuwe stad' in Amersfoort, thuishonk van Draumlist en Dracorubio. Yvette en Dracorubio stonden voor het gevaarte en zagen er een project in. Iets met een grote jurk. 'Ik kende nog wel iemand die mooie jurken maakte. Voor ik het wist, hadden we iets om mee te werken.' In eerste instantie maakten ze één foto, maar het voelde alsof er meer in zat. 'Toen kwam Roderique met een oude bolhoed en zo'n oude jas, en begonnen we op de set verder te denken: zou het niet een verhaal kunnen zijn met een meisje dat ontvoerd is en verscheept wordt? Zo kwam het verhaal tot stand.' Beide fotografen maakten hun eigen foto's en deden hun eigen bewerking. Yvette heeft het dan over haar 'sausje', iets wat over de foto heen gegoten wordt: 'Alles wat erbij komt: waarom ga je het portret maken, hoe zet je het neer en hoe bewerk je het? Dat noem ik mijn sausje en dat heeft iedere fotograaf.' Het sausje van collega Dracorubio wijkt behoorlijk af van het werk van Yvette. Met heftige nabewerkingen maakt hij lugubere, haast stripboekachtige taferelen van zijn foto's. 'Roderique heeft van het model een zombie gemaakt, ik vind dat zo knap. Mijn foto's zijn gewoon mooie plaatjes geworden', lacht ze. Die verschillen zorgen ervoor dat Yvette veel opsteekt van iedereen met wie ze samenwerkt. Zo neemt ze sinds de samenwerking met Dracorubio meer tijd en rust voor het maken van een foto. Ook helpt hij haar bij het gebruik van professionele lichtinstallaties, indien haar Lumopro-flitser niet afdoende is.

Doelen

Yvette is druk aan de weg aan het timmeren. Naast exposities in Amersfoort en Barcelona heeft ze een aantal tutorials geschreven en onlangs had ze haar eerste echte opdracht. Dat beviel: 'Er kwam een moeder met een kindje en die wilde heel graag een portret zoals ik die maak, dus ik heb net voor het eerst een kinderportret in vintagestijl gemaakt. Nou, die moeder was helemaal blij en ik dacht: maar dit is leuk! Dat je het zakelijke en waar je hart ligt kan combineren.' Naast werk in opdracht zou Yvette graag workshops in creatief denken geven. Het valt haar op dat vooral mannen vaak moeite hebben met het ontwikkelen van interessante concepten, iets waar zij juist van overloopt: 'Ik heb stapels met schriftjes, waarin ik alles opschrijf wat ik wil doen. Als ik dat allemaal zou willen uitwerken, dan moet ik honderdtwintig worden. Ideeën zijn er altijd.' Het idee van uitleg geven sluit aan bij haar bewondering voor de fotografiegemeenschap. 'Ik had het niet verwacht, maar iedereen is zo bereid om elkaar te helpen. Ik vind het ook een kracht van een fotograaf als ze hun proces durven laten zien. Dan kan je gewoon zien: hé, ik ben net zoals jij. Ik ga ook een pad af en ik wil ook leren.' Yvette is vooralsnog parttime fotograaf. Het grootste deel van de week werkt ze op kantoor in Utrecht. Aan de ene kant zou ze graag voltijd met fotografie bezig zijn, maar die stap durft ze nog niet te nemen, ook al krijgt haar werk steeds meer aandacht. 

Masterclass 1.2015

Dit interview komt uit DIGIFOTO Masterclass 1.2015 en is geschreven door Thomas Kouveld, fotografie door Yvette Leur. Je kunt deze editie (of andere voorgaande nummers) los bestellen voor €7,95 incl. verzendkosten (Nederland).