The Ballad of Sexual Dependency confronteert
In 1986 verscheen The Ballad of Sexual Dependency. Dit rauwe, intense en ongefilterde fotoboek van Nan Goldin laat tot op de dag van vandaag zijn sporen na in de fotografiewereld. De foto's brengen nog steeds een hoop te weeg; hoe is dit boek zó invloedrijk gebleven?
The Ballad of Sexual Dependency begon niet als boek, maar als een diavoorstelling. Goldin toonde haar werk aanvankelijk als een projectie op muziek, wat de titel ook verklaard. Het was eerst een ‘ballad’ in de klassieke zin: een lied over het leven, de liefde en het lijden. Zonder dat Nan iets zingt dan; ze gebruikt haar beelden.
Goldin was onderdeel van de New Yorkse downtown-scene in de jaren ’70 en ’80: een wereld van kunstenaars, queers, sekswerkers, junkies, geliefden en vrienden. Ze fotografeerde haar omgeving niet van buitenaf, maar van binnenuit. Ze kende haar onderwerpen. Ze sliep met hen, rouwde om hen, was een van hen. Dat is erg te merken aan haar werk
Rauwe eerlijkheid
De rauwe onderwerpen krijgen nog een extra rauw randje door de manier van fotograferen. Goldins foto’s zijn vaak onscherp, korrelig en slecht belicht. Ze wilde geen esthetische perfectie, maar emotionele eerlijkheid. Al zijn haar foto's niet per se ‘documentairebeelden’, ze laten wel zien wat echt is.
Neem de iconische foto van haarzelf na een gewelddadige relatie, met een blauw oog en opengesprongen lip. Het beeld confronteert, vooral door de vinger op de vaak onzichtbare zere plek te brengen. Huiselijk geweld werd er meer bespreekbaar door, en datzelfde gold voor een hoop andere onderwerpen. Drugsgebruik, queerness, AIDS; alles werd aan de kaak gesteld.
En alles vanuit haar eigen gemeenschap. In een tijd van opkomende AIDS-paniek, sociale uitsluiting en geweld tegen gemarginaliseerde groepen, gaf The Ballad of Sexual Dependency een gezicht aan mensen die vaak alleen als statistiek bestonden.
Een visuele herinnering
Bijna vier decennia na publicatie is The Ballad of Sexual Dependency dus nog steeds belangrijk. Inmiddels is het niet alleen een boek vol prachtige beelden, maar ook een visuele herinnering aan het New York van de jaren '80 en aan mensen die we verloren zijn.
Voor fotografen is haar ballade een herinnering dat het persoonlijke altijd universeel kan worden. Als je maar durft te kijken. En te laten zien.
Lees meer
