DIGIFOTO Pro Awards
SIGMA 70mm f/2.8 DG Macro ART
Bij alle opschudding die de nieuwe ART 105mm f/1.4 veroorzaakte, zou je bijna vergeten dat SIGMA tegelijkertijd nog een tweede objectief heeft gelanceerd. De 70mm macro is echter een stuk compacter en vormt niet alleen wat gewicht betreft maar ook in financiële zin een veel kleinere belasting. Het is de opvolger van de eerdere 70mm van SIGMA. Dat objectief had een goede reputatie en was vooral erg interessant in tijden dat er nauwelijks full frame-sensoren waren. 70mm is namelijk bij APS-C precies 105mm en laat dat nu de ideale brandpuntsafstand voor macro-objectieven zijn. Toch mag je het niet als APS-C-objectief betitelen. Het is berekend om ook bij full frame goed te voldoen. Zonder op de LAB-resultaten vooruit te lopen: die berekeningen kloppen en dus voldoet het ruimschoots aan de eisen die je bij full frame kunt stellen.
70mm is ook voor full frame een handig brandpuntsafstand. Het is veertien procent langer dan de gebruikelijke 60mm-objectieven en zeventien procent korter dan 85mm. Je zou het nog nét kunnen gebruiken voor portretten. Voor APS-C is de brandpuntsafstand ideaal voor portretten, want dan is het een 105mm-equivalent. Toch is een brandpuntsafstand voor een macro-objectief een betrekkelijke grootte. Vrijwel alle moderne objectieven maken namelijk gebruik van inwendige scherpstelling, waarbij één of meer lensgroepen binnen het objectief van plaats veranderen én de brandpuntsafstand veranderen. De brandpuntsafstand ‘ademt’. Dat wordt vaak gezien als een fout, maar het is niets anders dan een logisch gevolg van deze constructie, die door vrijwel alle objectief fabrikanten wordt toegepast om de autofocus bij macro-objectieven niet tergend langzaam te maken. Bij de SIGMA zien we het fenomeen dus ook, maar het blijft beperkt. Wel zien we dat de scherpstelling niet supersnel is, als gevolg van de bijzondere constructie waarbij het objectief zo ver uitschuift. De handmatige scherpstelling is elektronisch. Deze is zeer precies maar niet iedereen vindt dat prettig. De Canon-camera waarmee we het objectief getest hebben, gaf niet aan dat de lichtsterkte afnam bij het dichterbij instellen. Toch was dat het geval: op de kortste instelafstand is dat bijna twee diafragmawaarden kleiner. Ook dat is geen fout maar een gevolg van de optische wetten. Bij gebruik van een Canon-camera kan het echter met handmatige belichting (bijvoorbeeld in de studio!) een grote belichtingsfout opleveren. SIGMA zag zich hier kennelijk niet verplicht om zich aan de Canon-gebruiken te conformeren. Canon-gebruikers moeten dus bij dit, maar ook bij andere macro-objectieven, erg oppassen bij handmatige belichting. De afname van de lichtsterkte op zich is het gevolg van een afweging: een sterke focusbreathing levert een grotere diafragmawaarde op en omgekeerd. De keuze van SIGMA lijkt mij hier persoonlijk de beste.
Constructie
Kijk je naar de objectiefconstructie, dan valt op dat de voorste lensgroepen heel ver naar voren verplaatst worden bij het scherpstellen, terwijl het achterste deel op zijn plaats blijft. Dat is des te opmerkelijker omdat het objectief zeer symmetrisch is. Een symmetrische opbouw is overigens een beproefd recept om goede afbeeldingskwaliteiten op alle opnameafstanden en met name in het dichtbij-gebied te krijgen. De constructie met de vooruitschuivende voorste lensgroepen heeft echter als consequentie dat de werkafstand erg klein is. Bij 1 : 1 is de afstand tot de voorkant van het objectief ongeveer 5,5 cm. Dat is dus op steekafstand van bijen en wespen. Er blijft ook weinig ruimte over voor de verlichting. Wie een grotere werkafstand nodig heeft, zal dus zijn toevlucht moeten nemen tot een macro-objectief met een groter brandpuntsafstand, want daar is ook om andere redenen de werkafstand een stuk groter. SIGMA levert zelfs een 180mm macro-objectief dat in dit opzicht ideaal is. Die voorste twee lensgroepen zitten in een afzonderlijke tubus die in het dichtbij-gebied heel ver naar voren uitsteekt. Dat maakt het objectief in principe erg kwetsbaar voor stoten. SIGMA heeft dat probleem echter op hele elegante wijze opgelost, door de zere stevige zonnekap. Die is precies zo lang, dat de tubus nooit uit de zonnekap steekt en dus uitstekend beschermd is en tegelijk de verlichting van het onderwerp niet in de weg zit. Op de tubus bevindt zich ook een tabel met afbeeldingsmaatstaven, die op deze wijze heel goed af te lezen is. Voor toepassingen waarbij die afbeeldingsmaatstaf genoteerd moet worden is dat heel handig. Mechanisch is het dus een heel slim en degelijk ontwerp.
Contrast en scherpte
Bij macro-objectieven heb je twee scholen. De ene school streeft naar een zo hoog mogelijk contrast én scherpte, de andere houdt het contrast wat gematigder zodat het objectief in ieder geval bij volle opening dienst kan doen als portretobjectief. De objectieven met een zeer groot contrast, zijn erg geschikt voor onderwerpen die uit zichzelf niet zo veel details hebben. Bij macrofotografie zie je namelijk soms dat foto’s onscherp lijken omdat het onderwerp zelf geen duidelijke lijnen of andere echt scherpe structuren heeft. De SIGMA hoort duidelijk in de eerste groep. Sterker nog, het is de koning van deze groep, met de hoogste scherpte al bij volle opening over het gehele beeldveld. De lab-data laten dat op overtuigende wijze zien. Deze aanpak heeft echter ook een klein nadeel: ook bij aangepaste verwerking blijft de hardere tekening zichtbaar, met name in het bokeh bij lichtbronnen op de achtergrond.
Grafiek
Als alle objectieven zo waren als deze SIGMA ART, zouden de grafieken weinig zin hebben. Nu laat de grafiek zien dat het objectief in vergelijking met zijn soortgenoten werkelijk uitblinkt. We zien in de uiterste hoeken minimale sporen van chromatische aberratie, maar verder zijn er weinig beeldfouten te bekennen. De vertekening is (uiteraard) zeer gering, we zie geen astigmatisme, coma of andere beeldfouten. Alleen de vignettering is vrij sterk. Dat probleem is echter bij digitaal en bij lage ISO-waarden nauwelijks van betekenis, tenzij de gebruikte camera een klein dynamisch bereik heeft en zowel het onderwerpcontrast als het belichtingscontrast heel hoog is. De scherpte blijkt niet alleen bij een opnameafstand van 101 x de brandpuntsafstand heel goed, maar over het gehele instelbereik. Datzelfde geldt voor het micro-contrast.
Conclusie SIGMA 70mm f/2.8 DG Macro ART
Uitmuntend macro-objectief met zeer hoge scherpte en contrast over het gehele beeldveld vanaf volle opening. Zeer geschikt voor onderwerpen met fijne details die weinig contrast hebben. Voor portretten is het zaak om bij de beeldbewerking de verscherping en lokaal contrast terug te schroeven. De werkafstand is vrij kort.
Specificaties SIGMA 70mm f/2.8 DG Macro ART
Vattingen: Canon, Sony EF, SIGMA DG
Opbouw: 13 elementen in 10 groepen
Afmetingen: 70.8mm (B) x 105.8mm (D)
Gewicht: 515 gram
Lensconstructie: 13 elementen in 10 groepen
Beeldhoek (35mm): 34.3
Aantal diafragmabladen: 9, afgerond
Minimale scherpstelafstand: 25,8 cm
Maximale vergrotingsfactor: 1:1
Filtermaat: 49mm
Gewicht: 515 gram
Adviesprijs: € 619,-
Info: www.sigmabenelux.com
Beoordeling SIGMA 70mm f/2.8 DG Macro ART
Beeldkwaliteit: 9
Bediening: 8
Snelheid: 7
Behuizing: 9
Prijs / Kwaliteit: 8
Deze review is geschreven door Dré de Man en de foto's werden gemaakt door Remco Stunnenberg. Het artikel werd gepubliceerd in DIGIFOTO Pro 3.2018. Je kunt deze editie en voorgaande nummers los bestellen in onze webshop voor €7,95 inclusief verzendkosten (binnen Nederland). Ontvang je onze magazines liever op je deurmat? Neem dan een abonnement.
Lees meer
