CANON RF135MM F/1.8L VS SIGMA 105MM F/1.4 ART

In de komende rondes gaan we zien welke lens de beste bouwkwaliteit heeft, de snelste autofocus, de hoogste scherpte, het mooiste beeldgevoel én wordt er uiteindelijk besloten welke lens zich mag kronen tot King of the Portraitring. Let the shooting begin!

Oké, einde dramatisch intro. Toen ik enige maanden geleden een nieuwe portretlens zocht kwam ik, na mijzelf weer eens verloren te hebben in een internet deepdive, de Sigma 105mm f/1.4 ART tegen. Dit objectief heeft een ware cultstatus en na de lens gekocht en gebruikt te hebben, kan ik begrijpen waarom. Een brandpuntsafstand van 105mm geeft je net even meer compressie dan de klassieke 85mm (misschien de meest gebruikte portretlens?) en in combinatie met een diafragma van f/1.4 geeft dit objectief je een bijzonder mooie bokeh (zie mijn review hier).

Back in the day, toen ik met de Canon 5D mark II fotografeerde, was de Canon EF 135mm f/2 één van mijn favoriete portretlenzen. Mooie compressie, scherp (voor die tijd) en hele mooie bokeh. Ik was dan ook zeer enthousiast toen Canon de RF135mm f/1.8 aankondigde. Nu heb ik, dankzij Digifoto Pro, de kans om dit objectief naast mijn Sigma 105mm te gebruiken voor een vergelijkingsreview.

Voorbereiding: Bouw, weging en meting

Zoals de bijnaam doet vermoeden is de Sigma “Schwerer Gustav” 105mm, een grote en zware lens, gebouwd voor optische perfectie. Wie de RF “L” lijn van Canon kent, weet dat ook deze objecten niet zijn ontworpen om compact te zijn.

Als we de Sigma 105mm f/1.4 ART naast de RF135mm f/1.8 zetten dan zien we dat de RF135mm f/1.8L met zijn 130mm en de Sigma 105mm f/1.4 ART met zijn 131,5mm ongeveer even hoog zijn.

Echter, als we de adapter op de Sigma plaatsen om hem op een R serie body te gebruiken, is de Sigma wel een stukje langer.

Zetten we de zonnekap op beide lenzen, zien we dat de Canon uiteindelijk net een klein stukje langer is. Het scheelt allemaal niet zoveel. De Sigma zal wel meer ruimte innemen in je tas, omdat het frontelement een stuk groter is. De filtermaat van de RF135mm is 82mm, terwijl die van de Sigma een gigantische 105mm is. Dat laatste zorgt er ook voor dat het kopen van een filter een hele dure business wordt. Een UV- of polarisatiefilter kost al snel zo’n €199, terwijl dezelfde filters voor een 82mm lens €99 kosten. Iets om rekening mee te houden.

Als we naar het gewicht kijken is het een heel ander verhaal. De RF135mm weegt, inclusief zonnekap, 1782 gram in combinatie met mijn Canon EOS R5.

De Sigma weegt, inclusief zonnekap en statiefgondel (ja, die zit er standaard bij), 2638 gram. Dat is 856 gram meer. Dit klink misschien als niet zo’n groot verschil, maar het is bijna 50% extra gewicht dat je de hele shoot met je mee moet zeulen en vast moet houden. Als je werkt vanaf statief, dan is het natuurlijk geen enkel probleem (behalve bij transport), maar uit de hand schieten wordt na verloop van tijd best wel vermoeiend. Zelfs voor een redelijk fitte, bijna 40 jarige man van 187cm.

De bouwkwaliteit van beide objectieven is heel erg goed. Beide hebben een metalen lensmount en zijn weather sealed. De filtermaat en het gewicht zijn twee zaken waar de RF135mm f/1,8 wel echt punten scoort. De lens van Canon is een stuk lichter en een veel gebruikelijkere filtermaat. Deze ronde gaat dus  naar de Canon RF135mm f/1.8.

Autofocus

De autofocus van beide objectieven is snel. Je merkt wel dat de Canon RF135mm net even sneller en stiller is, maar ook de Sigma 105mm is snel genoeg om bijvoorbeeld objecten te tracken die naar de camera toe lopen. Het feit dat de AF van de Canon stiller is, is wellicht fijn voor videografen.

De linker foto is gemaakt met de RF135mm, de rechter met de Sigma 105mm. Op beide foto's bewoog het model richting de camera (huppelend of twistend). 

Ik maak de laatste jaren dankbaar gebruik van EYE-AF in mijn portretfotografie. Op de oudere body’s van Fujifilm en Nikon die ik gehad heb, zat deze oog-autofocus er nog regelmatig naast, maar met de komst van de nieuwe generatie body’s van alle grote merken, is die onzekerheid bijna verleden tijd. Wat me opviel tijdens het shooten, is dat de Canon RF135mm het oog sneller vindt, langer vasthoudt en dat een groter gedeelde van mijn foto’s gefocussed waren op de ogen. De Sigma doet het wonderbaarlijk wel voor een niet RF en al wat oudere lens, maar het verschil is wel merkbaar. Ik denk dat 99% van mijn foto’s goed gefocussed waren wanneer ik gebruik maakte van de Canon RF135mm f/1.8L en 95% wanneer de Sigma 105mm f/1.4 ART op mijn R5 zat. Is dat significant? Dat ligt helemaal aan de gebruiker. Het is een beetje alsof je moet besluiten of je een Ferrari of een Ford Mustang moet kopen. Ze trekken beide de straatstenen uit de straat, maar er zit wel verschil in. Wil je de aller hoogste accuraatheid en snelheid in je autofocus? Dan is de Canon de duidelijke winnaar. Wil je snel en accuraat maar hoef je niet het beste van het beste ? Dan is de Sigma 105mm f/1.4 ART ook een meer dan prima keuze.

Scherpte

De RF lijn van Canon, en dan met name de “L” series lenzen, zijn gebouwd voor optimale optische kwaliteit. Scherpte van rand tot rand en uitzonderlijk (micro)contrast. De ART series van Sigma, zijn gebouwd voor optimale optische kwaliteit van rand tot rand en uitzonderlijk (micro)contrast. Nee , je ziet niet dubbel. De designfilosofie van beide merken zijn voor deze lijnen lenzen hetzelfde. Laten we eens kijken hoe ze het in de studio doen.

Zoals traditie begint te worden, ben ik begonnen met het maken van een aantal zelfportretten. De linkerfoto, waar ik wat blijer kijk, is gemaakt met de Canon RF135mm f/1.8L. De rechter, waar ik er alweer een klein beetje klaar mee was (foto 1738472), is gemaakt met de Sigma 105mm f/1.4 ART. Beide foto’s zijn gemaakt met dezelfde instellingen: een sluitertijd van 1/250s, ISO 100 en een diafragma van f/8 en met dezelfde flitser en softbox op dezelfde locatie. Ik heb geprobeerd om de afstand in te schatten om eenzelfde portretten te schieten, maar dat is niet helemaal gelukt. Sad times, moving on.

Het contrast van beide lenzen is erg goed. Na het corrigeren van de witbalans (niet een hele dure flitser), ogen de foto’s nagenoeg identiek. Naast mijn boekdeelsprekend gezicht dan. Zoomen we in tot 100% (niet schrikken), dan zien we dat de Canon nét even scherper is. Vooral in het fijndetail (het microcontrast) is de RF135mm f/1.8L de duidelijke winnaar. Dit toont ook aan wat 5 jaar ontwikkeling en een nieuwe cameramount mogelijk maakt.

 

Deze headshots zijn natuurlijk van redelijk “dichtbij” genomen. Vergelijken we full body portretten, dan zien we het volgende.

 

Ook hier is de RF135mm f/1.8 weer nét even scherper dan de Sigma 105mm f/1.4 maar wanneer is scherp, scherp genoeg? Ik ben zelf altijd wel kritisch op beeldkwaliteit en scherpte valt daar natuurlijk onder maar als ik deze twee portretten aan een client zou presenteren, denk ik niet dat hij/zij verschil zou zien.

Eigenlijk is de conclusie over scherpte hetzelfde als over de AF. Wil je de allerhoogste scherpte en ga je de foto op heel groot formaat uitprinten? Dan kan je het beste investeren in de Canon RF135mm f/1.8. Wil je een scherpe lens die, zelfs op 45 megapixels, mooie foto’s schiet en heb je de allerhoogste scherpte niet nodig? Dan is de Sigma 105mm f/1.4 ART ook een prima keuze.

Vind je scherpte helemaal niet belangrijk en denk je: “Sharpness is a bourgeois concept” (- Henri Carter-Bresson), dan maakt het natuurlijk niet uit. Had je net zo goed niet deze paragraaf hoeven lezen.. Ja, sorry, die 2 minuten krijg je niet meer terug.

Overige overwegingen

Op basis van gewicht, scherpte en autofocus, is de RF135mm f/1.8 de duidelijke winnaar. De lens is een stuk lichter (dat merk je écht tijdens het fotograferen), heeft beeldstabilisatie, is nét even scherper, de autofocus is sneller en accurater én je kan dichterbij focussen wat een handige vergroting mogelijk maakt. Daarmee is de review nog niet ten einde. Er zijn nog wat andere factoren die een rol spelen bij de vraag: “Welke van deze twee lenzen zal ik aanschaffen”?

Ik heb zelf best wel last van GAS (Gear Aquisition Syndrome), wat eigenlijk betekent dat ik het gewoon ontzettend tof vind om nieuwe apparatuur aan te schaffen. Een nieuwe lens kan, bijvoorbeeld door een ander perspectief te bieden, nét weer even die creatieve vonk geven die je als fotograaf nodig hebt. Ook kan het zo zijn dat je denkt: “ik heb hier veel geld voor betaald, dus nu moet ik het ook gebruiken”, wat dan weer een spreekwoordelijke schop onder je creatieve hol is. Wat ik zo tof vind aan de Sigma 105mm f/1.4 ART is onder andere dat je de lens niet heel vaak tegenkomt in het wild, de 105mm brandpuntsafstand nét even andere beelden creëert dan een 85mm of een 135mm én (en dit klinkt misschien heel gek) juist omdat dit objectief zwaar en groot en log en een beetje anders is. De RF135mm f/1.8 is zonder twijfel de technisch superieure lens, maar deze is lens is ook wat “normaler”, iets minder creatief. Ik heb zelf altijd wel een zwak voor aparte dingen en de Sigma 105mm is, in combinatie met zijn f/1.4 diafragma en 105mm frontelement, zeker een aparteling.

Daarnaast is er de prijs van beide objectieven. De Canon RF135mm f/1.8 wordt op het moment van schrijven verkocht voor €2739, terwijl de Sigma 105mm f/1.4 nieuw €1499 kost. Zelf heb ik de Sigma 105mm als occasion op de kop getikt voor €1100, daar kwam nog een adapter voor 89 euro bij. Het verschil tussen de RF135mm en de Sigma 105mm is dan nog €1550. Is de RF135mm dat waard? Dat kan ik helaas niet voor je beslissen.

Het laatste punt dat ik nog even aan moet halen, is de bruikbaarheid van de objectieven in een (kleine) studio. Ik fotografeer zelf een combinatie van headshots, half body portretten en full body portretten en vooral voor dat laatste is de nodige ruimte nodig. Mijn studio ontstaat wanneer de eettafel in de keuken wordt geplaatst, de stoelen op de gang belanden en de salontafel in een hoekje wordt geschoven. Ik woon in een redelijk standaard Nederlands rijtjeshuis en mijn woonkamer is ongeveer 7,5 meter lang. Als ik het achtergrondscherm tegen de tuindeur zet en zelf op de vensterbank ga zitten, zit er ongeveer een meter of 6,231m tussen mijzelf en mijn model.

Als ik gebruik maak van de RF135mm f/1.8 moet ik, om het model er volledig op te krijgen, met mijn achterhoofd tegen het voorraam gedrukt zitten, mijn camera tegen mijn hoofd aan persen en vervolgens proberen om, ondersteund door 3 onderkinnen, zo te framen dat ze er net helemaal op past.

Voor mijn stijl van schieten (en persoonlijke smaak) is dit net even te strak gekaderd. Gelukkig past het model er wel nét helemaal op zodat ik, nadat ik mijzelf bevrijdt heb uit die benarde positie, in Photoshop het kader wat kan aanpassen zonder dat ik zelf tenen o.i.d. moet gaan toevoegen.

Nu is het aanpassen van de achtergrond in Photoshop tegenwoordig een koud kunstje, maar voor de niet zo digitaal onderlegden van ons is het toch iets om rekening mee te houden wanneer je de RF135mm in overweging neemt. Met de Sigma 105mm f/1.4 kon ik gewoon chill en ontspannen op de bank (voor de vensterbank) gaan zitten op een meter of 5 én had ik op deze manier een ruime(re) kadrering van mijn mooie model (en geen 3 onderkinnen).

Conclusie

En zo komen we alweer aan het einde van deze vergelijkingsreview. Wil je de absolute top, de best of the best, qua scherpte, snelheid én accuraatheid? Wil je graag beeldstabilisatie én heb je voldoende ruimte (en budget)? Dan is de RF135mm zonder twijfel het juiste objectief voor jou. Wil je fors minder investeren en vind je het niet erg om extra spierballen te weken? Dan is de Sigma 105mm nog steeds een hele goede keuze en een prachtig objectief.

PS: Oh, ik heb het niet over bokeh gehad dus nog even snel hier: de bokeh van beide objectieven is nagenoeg hetzelfde. Het iets grotere diafragma van de Sigma, compenseert het verschil in brandpuntsafstand. Als het op bokeh aankomt is er wat mij betreft geen duidelijk winnaar.

 

Artikel en foto's door: Primeminister https://www.primeministerphotography.com/