Canon werkt verder aan half-doorlatende spiegel

Een kortere ontspanvertraging en een hoger aantal beelden per seconde, dat zijn de grootste voordelen van een half-doorlatende spiegel. Er kleven ook nadelen aan de techniek, zoals lichtverlies en een minder heldere of helemaal geen optische zoeker.

Nadelige effecten

Naast de bekende nadelen, heeft zo'n spiegel ook een nadelig effect op de beeldkwaliteit. Chromatische aberraties en 'ghosting' (het ontstaan van een tweede afbeelding) kunnen ontstaan als het licht gebroken wordt door het materiaal van de half-doorlatende spiegel. Een tijdje terug haalde Ray Lemieux de spiegel uit zijn Sony A55 om dit te demonstreren.

Canon heeft een software-techniek gepatenteerd die er voor moet zorgen dat deze optische fouten uit de foto worden weggerekend. Overigens lijken de tekeningen in het patent te wijzen op een camera met een optische zoeker. Dat betekent dat het lichtverlies door de spiegel zo'n vijftig procent zal zijn, iets hoger dan bij Sony SLT-camera's. Daarentegen heeft de camera wel een optische zoeker, al zal ook deze vijfitg procent donkerder zijn.

Kostenbesparing

Of we de half-doorlatende spiegel daadwerkelijk gaan terugzien in een toekomstige Canon-camera blijft gissen. Voorheen werd de techniek gebruikt in topmodellen, om een hoog aantal beelden per seconde te halen. Huidige top-camera's als de 1D X, met 12 beelden per seconde, lijken zo'n spiegel niet meer nodig te hebben en we verwachten zo'n spiegel dan ook eerder in een consumenten-camera. Daar zou het ontbreken van een spiegelmechanisme namelijk ook voor kostenbesparing kunnen zorgen.

Canon Pellix

Canon voorzag in de jaren '60 voor het eerst een camera van een halfdoorlatende spiegel, de Canon Pellix. De laatste Canon met zo'n spiegel was de Eos 1N RS uit midden jaren '90. Ook Nikon paste de techniek toe, onder andere in de F3 High Speed, die in 1996 uitkwam en 13 beelden per seconde haalde.