Sigma dp0 Quattro. Eigenzinnige camera met flinke groothoek

De Sigma DP-camera's kennen een lange geschiedenis. In 2007 was de Sigma DP1 's werelds eerste compactcamera met een grote aps-c-sensor. Sinds die tijd verschenen er verschillende iteraties, altijd in drie uitvoeringen met brandpuntequivalenten van 28mm, 45mm en 75mm. In 2014 stapte Sigma voor de naamgeving af van hoofdletters en werd de dp Quattro-serie in het leven geroepen. Traditiegetrouw kwamen de dp1, dp2 en dp3 met een groothoek-, standaard, en macro-objectief. Sigma doorbreekt de lange traditie met de dp0, door voor het eerst een ultragroothoek toe te voegen aan het assortiment. Voor een 14mm-ultragroothoek is het objectief opvallend smal en lang. Net als de eerdere Quattro-camera's is de dp0 een opvallende verschijning  met zijn zeer langwerpige behuizing.

Ten opzichte van de oude 'vierkante' DP-camera's liggen de Quattro-modellen beter in de hand. Het deel van de behuizing dat uitsteekt aan de rechterkant en plaats biedt voor de accu, geeft simpelweg meer grip. Met de mode-knop bovenop de camera kies je in het menu voor de PASM-standen, ook zijn er drie 'Custom'-settings aanwezig, zodat je de camera kunt voorprogrammeren. Bovenop de handgreep vind je twee draaiknoppen voor het instellen van sluitertijd en diafragma. De belangrijkste instellingen zijn snel op te roepen via de 'QS'-knop. Met de vierpuntsdruktoets achterop de camera navigeer je door de opties, met de draaiwieltjes kies je de gewenste waarde. De plaatsing van de sd-kaart is wat onhandig: onder een rubberen klepje waar ook de usb-aansluiting is te vinden. Foto's maak je met behulp van het 3-inch beeldscherm, dat met zijn 920.000 beeldpunten scherp beeld geeft. Een elektronische zoeker ontbreekt en is ook niet optioneel aan te sluiten. Wel heeft Sigma een accessoire uitgebracht: de LVF-01. Met dit hulpstuk scherm je het licht af en zie je het lcd 2,5x uitvergroot door een loupe.

Beeldkwaliteit

Foto's die uit de dp0 komen meten 5424 bij 3616 pixels, ofwel 19,6 megapixels. De camera registreert echter meer beeldinformatie, dankzij de twee onderliggende lagen. Daardoor kun je het aantal megapixels niet vergelijken met andere camera's, die allemaal over een Bayer-ontwerp beschikken. Volgens Sigma levert de Quattro-sensor foto's op die vergelijkbaar zijn met 39-megapixelresolutie bij gebruik van een Bayer-sensor. Eerder hebben we de resultaten van de dp2 getest en geconcludeerd dat de sensor duidelijk meer details laat zien dan de 21-megapixel Canon EOS 5D Mark II en zich kan meten met de 36-megapixelresolutie van de Nikon D810. De detailweergave van de sensor is uitstekend, maar de Foveon-sensor is niet geschikt voor fotografie bij weinig licht. Foto's gemaakt op iso 100 en 200 leveren uitstekende kwaliteit, vanaf iso 400 treed er wat detailverlies op, maar blijven de resultaten erg goed. Ook iso 800 levert nog bruikbare resultaten op. Vanaf iso 1600 lever je veel details in. Hoewel je de camera tot iso 6400 kunt instellen is het af te raden om dat ook echt te doen.

Optische prestaties

Het belangrijkste wapenfeit van de dp0 is het 14mm f/4-objectief, dat in combinatie met de aps-c-sensor goed is voor een brandpuntequivalent van 21mm. Het optische ontwerp, bestaande uit elf elementen in acht groepen, bevat tal van speciale lenselementen. Dat betaalt zich uit in zeer goede optische prestaties. De scherpte is in het midden vanaf f/4 direct op het hoogste niveau en ook in de hoeken presteert de dp0 direct erg goed. In de hoeken neemt de scherpte wel wat af. Door op f/5.6 of f/8 te fotograferen haal je de beste resultaten in de hoeken.  De uiterste hoeken worden nooit net zo scherp als het midden van het beeld, maar voor een ultragroothoek zijn de prestaties erg goed. Diffractie begint vanaf f/8 al zichtbaar te worden, maar is bij f/11 en kleinere diafragma's echt duidelijk zichtbaar. De scherpte neemt dan drastisch flink af.

Wat zeer positief opvalt is de minimale hoeveelheid vervorming. Het is vrijwel niet nodig om correcties uit te voeren. Ook chromatische aberraties blijven beperkt. Bij felle contrasten zijn in de hoeken  van het beeld wat kleurverschuivingen zichtbaar, maar deze laten zich eenvoudig verwijderen. Vignettering is vrijwel altijd aanwezig en verdwijnt ook niet bij kleinere diafragma's. Het neemt in de praktijk echter meestal geen storende vormen aan. Hoewel je met het 14mm f/4-objectief in de meeste gevallen foto's zult maken die van voor tot achter scherp zijn, is de 'bokeh' behoorlijk fraai. Dankzij de korte minimale scherpstelafstand, 18 centimeter gemeten vanaf het sensorvlak, kun je de camera bijna op het onderwerp drukken en nog scherpe foto's maken. Het diafragma beschikt over negen lamellen en dat zorgt voor rustige achtergrondonscherpte met ronde hooglichten.

Bladsluiter

Een groot voordeel van de dp0 Quattro is het ontbreken van een spiegel en de aanwezigheid van een bladsluiter in het objectief. Het maken van foto's gaat daardoor vrijwel geruisloos, maar belangrijker: zonder enige vorm van trilling veroorzaakt door de camera. Uit de hand perfect scherpe foto's met maken met een spiegelreflex of compacte systeemcamera met extreem hoge resolutie is een behoorlijke opgave. De trillingen van de spiegel, maar ook die van de sluiter, krijg je al snel terug te zien in je foto's. Werken vanaf statief, met opgeklapte spiegel en eventueel met gebruik van de elektronische (mits aanwezig) is bij dergelijke camera's aan te bevelen om bewegingen in de camera volledig uit te sluiten. Bij de Sigma dp0 Quattro is dat allemaal niet aan de orde. Uiteraard moet je als je uit de hand fotografeert een redelijke sluitertijd gebruiken om je eigen trillingen te compenseren, maar vibraties veroorzaakt door de spiegel of sluiter kom je niet tegen in de resultaten. Dat zorgt er voor dat ook al je snelle snapshots haarscherp zijn.

Snelheid

Ten opzichte van de oudere DP Merill-camera's heeft Sigma flinke stappen gemaakt wat betreft snelheid. De hoeveelheid ruwe data die verwerkt moet worden is dan ook lager dankzij het nieuwe sensorontwerp. Daarnaast is de beeldprocessor sneller geworden. Het wegschrijven naar de camera kost nog wel wat tijd, maar je kunt ondertussen gewoon de menu's bedienen of een volgende foto maken. Fotografeer je in raw, dan is er in de buffer plaats voor zeven foto's. De maximale snelheid bedraagt zo'n 3,5 beelden per seconde. Autofocus werkt op basis van contrastdetectie, het werkt zeer nauwkeurig en betrekkelijk snel. Je hebt keuze uit negen scherpstelpunten. Voor landschaps- en architectuurfotografie, waar de dp0 met name voor ingezet zal worden, is de snelheid en autofocus ruim voldoende.

Software

Fotografeer je in raw, wat we zeker aanraden om het maximale uit de camera te halen, dan zit je vast aan de Sigma Photo Pro-software. Andere software, zoals die van Adobe, kan niet overweg met de raw-bestanden uit de Sigma-camera. Gezien het speciale sensorontwerp lijkt de kans dat daar verandering in komt ook klein. De Sigma-software blinkt niet uit wat snelheid betreft. Bekijk je de raw-bestanden tijdens het bewerken in de hoogste kwaliteit, dan neemt het maken van iedere aanpassing flink wat tijd in beslag. Wil je liever met je eigen software aan de slag, dan raden we aan om de raw-bestanden zo neutraal mogelijk (laag contrast, geen verscherping) om te zetten naar 16-bits tiff-bestanden. Dit resulteert in bestanden zonder compressie, die je flink kunt nabewerking in een softwareprogramma naar keuze. De software biedt ook de mogelijkheid om de bestanden in groter formaat te exporteren. De S-Hi-stand levert 39-megapixelfoto's op en de 'double size'-stand exporteert je foto's in 78-megapixelresolutie. In de praktijk blijkt het vergroten van de foto's in Photoshop echter een vergelijkbaar resultaat op te leveren. Je kunt de bestanden dus gerust in origineel pixelformaat exporteren en ze opschalen op het moment dat je een grote afdruk gaat maken waarbij dat nodig is.

Conclusie

Net als de eerdere dp Quattro-camera's levert de dp0 haarscherpe foto's bij lage iso-waarden met verbluffende detailweergave. De ruisprestaties blijven de achilleshiel van de Foveon-sensor, maar bij landschaps- en architectuurfotografie zullen de meeste fotografen op lage iso's werken. In deze twee genres komt de dp0 uitstekend tot zijn recht. Het 14mm f/4-objectief presteert zeer goed en levert in combinatie met de innovatieve sensor haarscherpe en gedetailleerde beelden op. Om foto's van vergelijkbare kwaliteit te maken met een spiegelreflex of systeemcamera en los objectief zou je duizenden euro's moeten investeren. Dat maakt de dp0 wat ons betreft de meest interessante camera in de dp Quattro-serie.

Deze review van de Sigma dp0 Quattro verscheen eerder in DIGIFOTO Pro4.2015
Wil je deze editie, of een andere nabestellen, dan kan dat via deze link.